بازدیدها: 26

آموزه فدا در مسیحیت

 

بشر، پس از گناه نخستین آدم و حوا، دچار وضعیت اسفباری شد. از یک سو، مطابق با آموزه تورات، خدا “گناه را هرگز بی سزا نخواهد گذاشت” (1) و از سوی دیگر، نیاز به تدبیری بود تا انسان از آن سیه روزی نجات یابد. آموزه فدا در مسیحیت، در حقیقت همان راه نجات و رهایی از این مصیبت است. به دیگر سخن، تکمیل فرآیند نجات در مسیحت، تنها از طریق فدا ممکن است. بر اساس این آموزه، منشأ کفاره و فدا در عشق رایگان (بدون چشم داشت) و مستقل خداست. از این رو در انجیل آمده:

“زیرا خدا جهان را چنان دوست داشت که پسر یگانه خود را داد تا هر که به او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی داشته باشد“. (یوحنا 3: 16)

 

پولس معتقد است که هیچ کس با انجام اعمال شریعت، نجات نمی یابد:

“از اعمال شریعت، هیچ بشری عادل شمرده نخواهد شد“. (غلاطیان 2: 16)

پولس در جای دیگر به مسیحیان شهر افسس می گوید:

“شما به خاطر اعمال نیک، نجات نیافته اید“. (افسسیان 2: 8-9)

 

این در حالی است که مطابق با تفسیر پولس از آیات تورات، ممکن نیست کسی کاملاً بدون گناه زندگی نماید:

در واقع، هیچ کس نمی تواند آن قدر نیکو و بی گناه باشد که قادر باشد خدا را خشنود سازد؛ زیرا همه ما گناهکار هستیم. همه ما گناهکاریم. حتی کارهای خوب ما نیز تماماً به گناه آلوده است. (اشعیا 64: 6-7)

 

در نتیجه، اعتقادنامه وست مینستر چنین می گوید:

“ما قادر نیستیم با بهترین اعمال خود برای بخشیده شدن گناهن و رسیدن به حیات ابدی، شایستگی پیدا کنیم… خدا از بهترین کارهای ما نفعی نمی برد و این کارها نمی توانند گناهان گذشته ما را کفاره نمایند“. (اعتقادنامه وست مینستر، فصل شانزدهم)

 

اما زمانی که به کلام عیسی (ع) مراجعه می کنیم، در نگاه ایشان یکی از راه های کسب خشنودی خدا، پرهیز از گناه و انجام عمل صالح است و از این رو عیسی مسیح (ع) می فرماید:

“پس اگر کسی ازکوچکترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود“. (متی 5: 19)

 

حال آن که، بر اساس آموزه انجیل، انسان برای رهایی از عذاب باید کاری کند تا آمرزیده شود:

“اگر گناهان ما آمرزیده نشوند، تمام ابدیت در عذاب به سر خواهیم برد؛ عذابی که نتیجه گناهان خود ماست“. (متی 25: 46)

 

قربانی حیوانی در آموزه فدا

 

عهد عتیق، یکی از راه های خشنودی خدا را پرداخت کفاره عنوان می کند. بر اساس این سنت، هر گاه فردی مرتکب گناهی می شود، برای طلب بخشایش باید گوسفند، بز یا گاوی را قربانی نماید. (لاویان 4: 27-33) افزون بر این:

“می بایست کاهنان هر روز یک گوساله برای کفاره گناهان ذبح کنند“. (خروج 29: 36)

 

 

در یهودیت، آمرزش گناهان، تنها با خون کفاره می شود. از این رو، پولس می گوید:

“در حقیقت، بنا بر شریعت، تقریباً همه چیز به وسیله خون پاک می شود و بدون ریختن خون، آمرزشی نیست”. (عبرانیان 9: 22)

 

اما آیا قربانی حیوانی می تواند برای کفاره گناهان، به خصوص، گناه نخستین کافی باشد؟

 

پولس در پاسخ به این سؤال می گوید، قربانی حیوانات در این رابطه اثربخش نیست؛ چرا که این کفاره فقط کارکردی یک ساله دارد و گناهان را برای ابد تطهیر نمی کند. پولس می نویسد:

“مطابق شریعت، هر ساله، حیوانی قربانی می شود، اما این قربانی به هیچ وجه قادر نیست آنانی را که پایبند به احکام شریعت هستند، رستگار سازد؛ زیرا اگر قدرت چنین کاری را داشت، یک قربانی کافی بود تا نذر کننده، یک بار و برای همیشه، پاک شود و دیگر احساس تقصیر و گناه نکند. در حالی که می بینیم این قربانی ها همه ساله، بجای آن که وجدان مردم را آسوده کند، خاطره تلخ نافرمانی ها و گناهان شان را به یادشان می آورد. زیرا محال است که خون گاوها و بزها واقعاً لکه های گناه را پاک سازد“. (عبرانیان 10: 1-4)

 

سؤال:

«حال که نه خدا گناه نخستین را می بخشد و نه با اعمال صالح یا کفاره می توان خشنودی او را بدست آورد، تدبیر مسیحیت برای نجات چیست؟»

 

ادامه دارد…

 

موضوعات مرتبط:

آموزه فدا در مسیحیت (بخش دوم)

بر اساس آموزه فدا شما گنه‌کارید!

 

پی نوشت ها:

1) سفر خروج، 34: 7

 

منابع:

• کاشانی، محمد، درسنامه مسیحیت، مؤسسه آموزش عالی حوزوی خاتم النبیین
•  طالب، ح. (1383)، نجات شناسی از دیدگاه مسیحیت و اسلام، طلوع، شماره دهم و یازدهم
• Murray J., (1995), Redemption Accomplished and Applied, WM. B. Eerdmans Publishing Company, US, P 3