بازدیدها: 15
یکی از ویژگی هایی که بهائیان برای اثبات پیامبری علی محمد شیرازی (باب) و حسین علی نوری (بهاءالله) می آورند، امّی بودن می باشد.
نظر رهبران بهائی درباره امّی بودن باب و بهاءالله
علی محمد باب، ضمن وصف حالات و مقامات خود می نویسد:
«در اعجمین نشو و نما نمود و در این آثار حقه نزد احدی تعلیم نگرفته، بل «امّی صرف» بود.» (1)
عباس افندی (از رهبران فرقه بهائیت) در این باره می نویسد:
«جمیع مظاهر الهیه چنین بوده اند، حضرت ابراهیم و حضرت موسی و حضرت مسیح و حضرت محمد و حضرت باب و حضرت بهاءالله در هیچ مدرسه ای داخل نشدند.» (2)
احمد یزدانی (مبلغ بهائی) می گوید:
«در عهد صباوت و شباب به هیچ وجه، تحصیل علم و تلمذ در مدرسه ای نفرمودند و به شغلی نیز مشغول نبودند.» (3)
بهاءالله در اینباره می گوید:
«ما قرئت ما عند الناس من العلوم و ما دخلت المدارس فسئل المدینه التی کنت فیها؛
من علومی را نخوانده ام و به هیچ مدرسه ای نرفته ام، اگر می خواهی از همشهریانم پرس و جو کن.» (4)
اشراق خاوری (مبلغ بزرگ بهائیان) نیز می گوید:
«بهاء الله در مدرسه داخل نشد ، معلمی نداشت، کمالاتش بذاته بود همه نفوسی که او را می شناختند این مسئله را به خوبی می دانستند.»(5)
فاضل مازندرانی از قول جناب بهاءالله چنین آورده است :
« إنّا ما قَرَئنا کُتُبَ القَومِ و ما أطلَعنا بِما عِندَهُم مِنَ العُلُومِ. کُلَّما أرَدنا أن نَذکُرَ بَیاناتِ العُلَماءِ وَ الحُکَماءِ یَظهَرُ ما ظَهَر فِی العالَمِ وَ ما فِی الکُتُبِ وَ الزُّبُرِ فی لوحٍ أمامَ وَجهِ رَبِّکَ نَری وَ نَکتُبُ»(6)
هر آینه ما کتاب های مردمان را نخواندیم و از علومشان آگاه نیستیم. هرآن گاه که خواستیم بیانات عالمان و حکیمان را یادآور شویم در پیش روی پروردگارت آنچه در کتب و صحف عالم بود آشکار می گشت ما هم می دیدیم و می نوشتیم.
واقعیت ماجرا به قلم بهائیان
در مواردی، بهائیان و حتی نزدیکان ایشان، برخلاف ادعای امّی بودن باب و بهاءالله، سخن گفته اند.
در ادامه به چند نمونه اکتفا می کنیم و قضاوت را به عهده خواننده گرامی می گذاریم.
نظر خواهر بهاءالله درباره امّی بودن وی
- عزیه خانم نوری (خواهر بهاءالله) در جواب ادعای برادرش که به هیچ مدرسه ای نرفته است، به برادر زاده اش عبدالبهاء می گوید:
«جناب میرزای ابوی که از بدایت عمر که بحد بلوغ رسید به واسطه فراهم بودن اسباب و گرد آمدن اصحاب اشتغال به درس و اهتمام به مشق داشته است و آنی خود را از تحصیل مقدمات فارغ نمی گذاشتند. پس از تحصیل مقدمات عربیت و ادبیت به علم حکمت و مطالب عرفان مایل شده است که به فواید این دو نائل آیند…»(7)
وی در جای دیگری می گوید:
«کسی که از بدایت عمر از صرف و نحو و معانی و بیان ، آگاه و از دَواوین شعراءعرب و عجم با اطلاع از کتب تواریخ و سیر باشد و از مطالب حکما و عرفا مستحضر ،شب و روز با عرفا و دراویش محشور و در نظم و نثر نویسی معروف و مشهور بعد از اعلای کلمات بدیعه و اعلان نفحات قدسیه مصاحبت و مؤانست تمام اوقات با بزرگان دین که هریک در محاوره علمی با یک دنیا برابر بودند داشته؛ چنین کسی بعد از چهارده سال ممارست در کتاب بیان و کلمات حضرت اعلی و توقیعات مبارکه بیاید ادعای زبان فطرت نماید احمق آن شخصی ست که به این دعوی گوش دهد.»(8)
نظر مبلغان بهائی درباره امّی بودن باب و بهاءالله
عبدالحسین آیتی مبلغ بزرگ بهائیت می نویسد:
«در سن صباوت چون به خواندن و نوشتن پرداخت بر اهمیت خود بیفزود و در انظار جلوه ای غریب نمود و چون به حد بلوغ بالغ گشت به مجامع و مجالس وزراء و بزرگان و علماء و امراء و ارکان دولت خود را به نطق و بیان و عقل و وجدان معرفی فرموده.»(9)
- نصرت الله محمدحسینی (مورّخ بهائی) می نویسد:
«حضرت باب چند بار در آثار مبارکه خویش از جناب سید کاظم رشتی به عنوان معلم خود یاد فرموده اند؛ از جمله در رساله سلوک از آثار نازله، قبل از اظهار امر مبارک، جناب سید را به عنوان معلم خویش یاد فرموده اند.
عین بیان مبارک چنین است:
«و علی التفصیل کتبها سیدی و معتمدی و معلمی الحاج سید کاظم الرشتی اطال الله بقائه.»
«وی هنگام اقامت در کربلا، از درس ملا صادق خراسانی که مذهب شیخی داشت، بهره گرفت و چندی نزد او بعضی از کتب ادبی متداول آن ایام را خواند.» (10)
آیا بهاءالله علم لدنی داشت؟
وی در صحیفه شطیه می گوید:
« و در فرقان بسیار آیات دلیل بر این است، اگرچه نفس آیه در نظر نیست! و لکن مضامین آن آیات بدین قرار است مثلاً « هُوَ الَّذی خَلَقَکُم وَ رَزَقَکُم أفَلا تُبصِرُون وَ هُوَ الَّذی أنبَتَ مِنَ الأرضِ نَباتاً حَسَناً أفَلا تُؤمِنُون وَ أنزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً أفَلا تَشکُرُون وَ خَلَقَ السَّمواتِ وَ الأرضَ وَ ما بَینَهُما وَ أسکَنَ الجِبالَ! فَضلاً مِن عِندِهِ وَ قَلیلاً مِنکُم ما تَفقَهُون!»(11)
اگر بهاءالله دارای علم لدنی است، چگونه آیات قرآن را فراموش میکرده است!
سخن آخر
به هر حال باب در مدتی که نزد سید کاظم رشتی شاگردی می کرد، با مسائل عرفانی و تفسیر و تأویل آیات و احادیث و مسائل فقهی به روش شیخیه آشنا شده است.
بهاءالله نیز طبق گفته نزدیکانش در کلاس درس حاضر شده است و به علم اندوزی پرداخته است.
بنابراین امّی بودن در مورد ایشان صدق نمی کند.
پی نوشت:
- صحیفه عدلیه، ص9
- خطابات مبارکه، ص7
- نظر اجمالی در دیانت بهائی، ص7
- مقاله شخصی سیاح، ص116 و مبین، ص89
- گنجینه حدود و احکام صفحه 379
- اسرارالآثار ، جلد یک ، صفحه191
- رساله تنبیه النائمین، ص5، منتشره از سوی مؤمنان به بیان، بی تا
- تنبیه النائمین 12-13
- الکواکب الدریه 1/256-257
- اسرار الآثار، ج4، ص370. حضرت باب، ص 161
- رحیق مختوم صفحه 285 و مائده آسمانی جزء چهارم
(برگرفته از کتاب در جستجوی حقیقت، علیرضا روزبهانی بروجردی)
