بازدیدها: 14

 

آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟

 

همه ادیان آسمانی مبتنی بر سه اصل توحید، نبوت و معاد می باشند و عدم وجود یکی از این اصول در یک دین، نشانه باطل و جعلی بودن آن است. خداوند روز قیامت را این گونه معرفی می کند: آن روز مردم [پس از پایان حساب] به صورت گروه های پراکنده [به سوی منزل های ابدی خود بهشت یا دوزخ] باز می گردند، تا اعمالشان را به آنان نشان دهند. پس هر کس هموزن ذره ای نیکی کند، آن نیکی را ببیند و هرکس هموزن ذره ای بدی کند، آن بدی را ببیند (سوره زلزال: 6-8). در جای دیگر در مورد حال انسان در روز قیامت می فرماید: روزی که آدمی از برادرش و از مادرش و پدرش و از همسرش و پسرانش می گریزد (سوره عبس: 34-36).

قرآن مجید در آیات بسیاری از قیامت، سخن می گوید و مردم را متوجه حشر، معاد، بهشت، دوزخ، کیفر و پاداش می نماید. این آیات به اندازه ای روشن و صریح هستند که راه هرگونه تاویل و توجیه را سد نموده اند. با این حال علی محمد باب و حسینعلی بهاء تعاریفی جدید و بی ارتباط با آنچه از قرآن بر می آید، از قیامت ارائه می کنند و از قیام قائم و دینی جدید سخن می گویند.

 

قیامت  و قیام قائم در نظر علی محمد باب و حسینعلی بهاء

 

علی محمد باب در اکثر ابواب کتاب بیان، آیات قیامت را توجیه می کند و آن را زمان قیام قائم و دین جدید می داند. به عنوان نمونه در باب هفتم از واحد دوم “فی بیان یوم القیامه” می گوید:

“ملخص این باب آن که مراد از یوم قیامت ظهور شجره حقیقت است و مشاهده نمی شود که احدی از شیعه یوم قیامت را فهمیده باشد، بلکه همه موهوما امری را توهم نموده که عندالله حقیقت ندارد. آن چه عندالله و عند عرف اهل حقیقت مقصود از یوم قیامت است این است که از وقت ظهور شجره حقیقت در هر زمان به هر اسم الی حین غروب آن قیامت است. مثلاً از یوم بعثت عیسی تا یوم عروج آن، قیامت موسی بود که ظهور الله در آن زمان ظاهر بود به ظهور آن حقیقت که جزا داد هر کس مومن به موسی بود به قول خود و هرکس مومن نبود جزا داد به قول خود. زیرا که ما شهدالله در آن زمان، ما شهدالله فی الانجیل بود”.

 

بنا بر ادعای باب، قیامت به آن معنا نیست که قرآن و دیگر کتب الهی بر آن تصریح دارند بلکه قیامت، فاصله میان بعثت یک پیامبر جدید تا عروج یا رحلت او می باشد. دوران زندگی پیامبر جدید، قیامت مردمی است که در دوران پیامبر گذشته زندگی می کردند!

علی محمد باب در ادامه چنین می نویسد:

“بعد از یوم بعثت رسول الله (ص) تا یوم عروج آن، قیامت عیسی بود که شجره حقیقت ظاهر شده در هیکل محمدیه و جزا داد هر کس مومن به عیسی بود و عذاب فرمود به قول خود، هر کس مومن به آن نبود. از حین ظهور شجره بیان الی ما یغرب قیامت رسول الله (ص) است که در قرآن خداوند وعده فرمود که اول آن بعد از دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاول سنه ی 1260 که سنه 1270 بعثت می شود اول یوم قیامت قرآن بوده و الی غروب شجره حقیقت قیامت قرآن است. زیرا که شیئی تا به مقام کمال نرسد قیامت آن نمی شود و کمال دین اسلام الی ظهور منتهی شد و از اول ظهور تا حین غروب اثمار شجره اسلام، آنچه هست ظاهر می شود و قیامت بیان در ظهور من یظهره الله است”.

 

حسینعلی بهاء نیز به شکلی دیگر تلاش نموده تا تعاریفی از قیامت ارائه دهد که موید او و ادعای نبوتش باشد. او در کتاب ایقان پیرامون قیامت چنین می گوید:

“و این لقاء میسر نشود برای احدی الا در قیامت که قیام نفس الله است به مظهر کلیه ی خود و این است معنی قیامت که در کل کتب، مسطور و مذکور است و جمیع بشارت داده شده اند به آن یوم. حال ملاحظه می فرمایید که آیا یومی عزیز تر و بزرگتر و معظم تر تصور می شود که انسان چنین روز را از دست بگذارد و از فیوضات این بوم که به مثابه ابر نیسان از قبل رحمان در جریان است خود را محروم نماید.”

او در جای دیگری می گوید:

“پس ای برادر معنی قیامت را ادراک نما و گوش را از حرفهای این مردم مردود پاک فرما. اگر قدری به عوالم انقطاع قدم گذاری، شهادت می دهید که یومی اعظم از این یوم و قیامتی اکبر از این قیامت متصور نیست…. و همج رعاع چون معنی قیامت و لقای الهی را ادراک ننموده اند لهاذا از فیض او بالمره محجوب ماندند“.

 

حسینعلی بهاء در جواب فردی که از وی می پرسد اگر قیامت رخ داده، پس بهشت و دوزخ کجاست؟ می گوید:

“الاولی لقائی و الاخری نفسک ایها المشرک الرتاب“.

“بهشت دیدار من است و جهنم نفس تو ای مشرک شک آورنده“. (کتاب مبین، ص 289).

این چنین است که بهاییت تمام آیات قیامت در قرآن و همچنین روایات صحیح در این زمینه را به قیام قائم مربوط می دانند. همچنین، قیامت امت اسلام را از تاریخ قیام علی محمد باب (سال 1260 هجری) الی قیام بهاء الله و اظهار امر او که قریب بیست سال می شود اعلام می کنند. به زعم علی محمد باب، حسینعلی بهاء و پیروان آن ها، قیامت کبری و حشر عمومی بشر و یوم الحسره به وقوع پیوسته و تمام امم از اولین و آخرین، طبق آیه قرآن که می فرماید: “این [همان] روز داوری است که شما و پیشینیان را در آن جمع کرده ایم”، محشور گردیده اند؛ شهدای بدر و احد به بهشت موعود رسیده اند و اصحاب حسین علیه السلام به جنت وارد شده اند و بهشت آنها لقای علی محمد شیرازی و حسینعلی بهاء بود!

ما تنها بخش کوچکی از سخنان علی محمد باب و میرزای نوری را در مورد قیامت ذکر کردیم. بر اساس آن چه بیان شد، میان آن چه قرآن و دیگر کتب الهی در باب قیامت می آورند با آن چه این دو و پیروانشان در مورد قیامت می گویند هیچ سنخیتی وجود ندارد. در حقیقت میرزای نوری (بهاء) و پیروانش همچون علی محمد باب، دست به انکار قیامت می زنند و به آن روز که قرآن قیامت می نامد، اعتقادی ندارند.

 

ادامه دارد…

 

مطالب مرتبط:

آیا باب و بهاء امی بودند؟ (بخش اول)

تأویل در بهائیت حرام است؛ اما قرآن را تأویل می کنند (بخش اول)

 

منابع:

• امیرپور، علی. (1340 ش). خاتمیت و پاسخ به ساخته های بهائیت. تهران: سازمان مطبوعاتی مرجان.
• نوری، حسین علی. کتاب ایقان. سایت بهایی پژوهی.
• طبرسی، فضل بن حسن. (1390 ق). اعلام الوری باعلام الهدی. چاپ سوم. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
• مجلسی، محمد باقر. (1403 ق). بحار الانوار. ج 53. بیروت: دار احیاء التراث العربی.