بازدیدها: 20
آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟
در بخش های اول و دوم از نوشتار پیش رو به بررسی تعریف بهائیان از قیامت و همچنین یکی از احادیث مورد استناد آن ها در این زمینه پرداختیم. دیدیم قیامتی که آن ها معرفی می کنند تا چه اندازه با تعریف قرآن متفاوت است. علاوه بر آیات بسیاری که در مورد قیامت وجود دارد، احادیث زیادی نیز از معصومین وجود دارد که تعریف پیشنهادی بهائیان از قیامت را به کلی نفی می کند. در این بخش از نوشتار حاضر، تلاش می شود تا دومین حدیث مورد استناد بهائیان برای تغییر مفهوم قیامت مورد بررسی قرار گیرد.
بررسی احادیث مورد استناد بهائیان در ارائه تعریفی جدید برای قیامت
حدیث دوم: عن المفضل بن عمر قال سئلت سیدی الصادق (ع) هل للمامول المنتظر المهدی من وقت موقت یعلمه الناس؟ فقال (ع) حاش للله ان یوقت (ظهوره) بوقت یعلمه شیعتنا قلت یا سیدی و لم ذاک؟ قال لانه (هو) الساعه التی قال الله تعالی و یسئلونک عن الساعه ایان مرساها وقال عنده علم الساعه ولم یقل إنها عند أحد؛… مفضل بن عمر می گوید از مولایم، امام صادق(ع) پرسیدم: آیا برای ظهور حضرت مهدی منتظر(عج) وقتی تعیین شده به صورتی که مردم آن را بدانند؟ ایشان فرمودند: منزه است خداوند از اینکه برای ظهور حضرت، وقتی تعیین کند که شیعیان ما بدانند. چراکه ظهور همان تعبیر «الساعه» است که خداوند در قرآن علمش را به خود منحصر دانسته است و نفرموده این علم، نزد دیگری هم هست…”.(مجلسی، 1403، ج53: 3).
دومین حدیثی که بهاییت برای اثبات باور خود در رابطه با قیامت به آن استناد می کنند، حدیث مفضل بن عمر است. این روایت حدود 8000 کلمه ای، موضوعات مختلفی را در بر می گیرد و در منابع روایی، با تفاوت هایی در واژگان و تعابیر نقل شده است.
مولف خاتمیت، روحی روشنی، ابتدای حدیث را با کم کردن بعضی الفاظ نقل کرده و از کلمه “الساعه” که در روایت به زمان قیام قائم گفته شده نتیجه می گیرد که قیام قائم یعنی قیامت. پیش از آن که به بررسی ادعای بهائیت بپردازیم، لازم است برخی از مطالبی که در روایت بیان می شود، به صورت مختصر ذکر گردد.
- در حدیث از وقت ظهور تعبیر به “الساعه” می شود.
- تعیین وقت برای ظهور قائم (عج) به شدت منع می گردد.
- حضرت مهدی (ع) همنام (م ح م د) و هم کنیه (ابوالقاسم) پیامبر اکرم (ص) می باشد.
- ولادت آن حضرت در شب جمعه ماه شعبان سال 257 هجری در شهر ساحلی دجله (سامری) تعیین می شود.
- ویژگی های ایشان به روشنی ذکر می گردد.
- از مجموع حدیث کاملا مشخص می شود که مهدی موعود، فرزند بلافصل حضرت امام حسن عسکری (ع) است.
موارد ذکر شده تنها بخشی از موضوعات طرح شده در این روایت است. اما اهداف بهائیت از استناد به چنین روایاتی کاملاً مشخص است. یکی از اهداف آن ها این است که قیام قائم (عج) را همان قیامت معرفی نمایند. هدف دیگرشان نیز، تطبیق دادن قیام قائم (عج) با ظهور علی محمد باب است.
موضوع جالب توجه این است که این حدیث نه تنها ادعای بهائیت در مورد قیامت را تایید نمی کند، بلکه مطالب عنوان شده در آن کاملا به ضرر بهاییت است. چرا که:
اولاً: کلمه “ساعه” به معنی وقت است و به طور کلی به هر قسمتی از زمان گفته می شود. هیچ منعی وجود ندارد که در آیه ای از قرآن، لفظ ساعت برای اشاره به ظهور حضرت مهدی (عج) بکار رود و در آیه ای دیگر، از آن برای بیان زمان قیامت و روز معاد استفاده شود. علاوه بر این، حتی اگر فرض کنیم در تمام آیات، منظور ازکلمه ساعت، ظهور حضرت قائم (عج) است، باز هم هیچ خللی در تعریف قیامت آنطور که مسلمین باور دارند وارد نمی شود. زیرا قیامت با دلایل محکم و قطعی دیگری اثبات می شود که در قسمت قبل برخی از آن ها ذکر شد.
ثانیاً: به روشنی پیداست که این حدیث، باطل کننده مبانی اولیه و اصلی بهاییت است. هیچ یک از نشانه های مهدی موعود مانند نام، کنیه، تاریخ ولادت و … که به طور دقیق و مشخص در این روایت بیان می شود، با مشخصات علی محمد باب شباهتی ندارند. علی محمد باب فرزند میرزا رضای شیرازی متولد سال 1235 هجری است و حدوداً ده قرن بعد از حضرت مهدی (ع) متولد شد.
کلام آخر
هر ذهن بی طرفی با مشاهده دلایل بالا و مقایسه آن ها، شهادت می دهد که این دو حدیث بر رخ دادن ظهور حضرت مهدی (عج) و قیامت تاکید دارند. به روشنی پیداست که قیامت در پایان جهان اتفاق می افتد و البته پیش از آن، ظهور حضرت قائم (عج) امری قطعی خواهد بود.
موضوعات مرتبط:
آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟ (بخش اول)
آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟ (بخش دوم)
مانکجی لیمجی زرتشتی، مروج فرقه بهائیت (بخش اول)
منابع:
- امیرپور، علی. (1340 ش). خاتمیت و پاسخ به ساخته های بهائیت. تهران: سازمان مطبوعاتی مرجان.
- نوری، حسین علی. کتاب ایقان. سایت بهایی پژوهی.
- طبرسی، فضل بن حسن. (1390 ق). اعلام الوری باعلام الهدی. چاپ سوم. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
- مجلسی، محمد باقر. (1403 ق). بحار الانوار. ج 53. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
