بازدیدها: 14
ابن تیمیه را می توان موسس اندیشه فرقه وهابیت نامید. او در قرون اخیر بسیار مورد توجه وهابیان سلفی قرار گرفته است. دیدگاه او درباره زیارت قبور، تبرک، توسل و شفاعت، منشا اندیشه های تکفیری شد. روحیه ستیزه جو، برخوردهای خشن، مخالفت با مذاهب اسلامی و عالمان دینی از جمله افکار و عقاید انحرافی ابن تیمیه می باشد. وهابیان که ارزش علمی فراوانی برای او قائل هستند، با برپایی کنگره های علمی و نوشتن کتاب در مدح او سعی در بزرگ جلوه دادن او دارند.
شرح حال ابن تیمیه
- تقی الدین احمد بن عبدالحلیم معروف به «ابن تیمیه».
- از علمای اهل سنت (661-728) هجری قمری، در شهر حران بود.
- خاندان او بیش از یک قرن، پرچم دار مذهب حنبلی بوده اند.[1]
- در سن شش سالگی – به جهت هجوم تاتار- همراه خانواده، به دمشق مهاجرت کرد.
- پدرش، در مسجد جامع دمشق به تدریس مشغول شد.
- در نزد پدر، به تحصیل علم پرداخت.
- او اساتیدی برای خود انتخاب کرد.
- آخرین استاد او شرف الدین احمدبن نعمه مقدسی، اجازه فتوا به او داد.[2]
- بعد از فوت پدرش، به تدریس در مسجد جامع دمشق مشغول شد.
- فتاوی، نظرات اعتقادی و فکری او با عقاید عموم مسلمین سازگاری نداشت.
- انحراف اعتقادی و فکری او برایش مشکل ساز شد.
- علمای معاصر ابن تیمیه، به مخالفت با او برخاستند.
- ابن کثیر – یکی از شاگردان ابن تیمیه – می گویـد: «حاکم دمشق او را به زندانی در مصر تبعید کرد».[3] سال بعد او را آزاد کردند اما به دلیل اینکه از عقاید خود دست بر نمی داشت، بارها زندانی شد.
- در طی این سال ها تصنیفات و کتاب هایی نوشته است.
- سپس در همان قلعه ای که تبعید شده بود از دنیا رفت.[4]
- در سال های اخیر، آراء و اندیشه های او مورد توجه وهابیان سلفی قرار گرفته است.
برخی از انحرافات فکری او
- ابن تیمیه برای خدواند قائل به جسمانیت شده است.[5]
- از نظر او، زیارت قبور اولیاء حرام است.[6]
- استغاثه به ارواح اولیاء الهی را، از مصادیق شرک می دانست.[7]
- شفاعت اولیاء، را قبول نداشت.
- قائل به، حرمت توسل به اولیاء الهی شد.[8]
- برپایی هرگونه مراسم و جشن در اعیاد و ولادت اولیاء دین را، حرام و بدعت می شمارد.[9]
پی نوشت:
[1]. تذکره الحفاظ، ج 4، ص 1496؛ الوافی بالوفیات، ج 7، ص 15؛ شذرات الذهب، ج 6، ص 80
[2]. ابن تیمیه، حیاته و عقایده، ص 57
[3]. البدایه و النهایه، ج14، ص 4
[4]. مرآه الجنان، ج 4، ص 277
[5]. الفتاواي، ج 5، ص 192
[6]. التوسل و الوسیله، ص 156
[7]. الهدیه السنیه، ص 40؛ زیاره القبور، ص 17و 18
[8]. زیاره القبور، ص 17و 18
[9]. اقتضاء الصراط المستقیم، ص 293و 29
منبع: سلفی گری و پاسخ به شبهات؛ علی اصغر رضوانی
