بازدیدها: 4
سازمان بین المللی روانشناسی مستقر در کابل گفته است که افغانستان یک دولت آسیبدیده است و تخمین می زند که ۷۰ درصد افغانها در دوره طالبان به حمایت روانی نیاز دارند.
استفانی گلینسکی، عکاس خبری گاردین از کشوری آسیبدیده و خسته به آینده ای مبهم و با گسترش بیکاری و فقر و محو شدن خاطرات آزادی ها در حکومت طالبان گزارش می دهد.
آدرنالین ماه آگوست ممکن است از بین رفته باشد. اما خاطرات دلخراش محو نشده اند. شش ماه از زمان تصرف کابل توسط طالبان میگذرد. اشرف غنی رئیس جمهور وقت این کشور و کابینه اش فرار کردند و هزاران نفر وحشت زده به فرودگاه هجوم آوردند.
تغییر سرنوشت حکومت افغانستان که پیش از این فتح تحت تأثیر چهار دهه جنگ قرار گرفته است، اثری بر جای گذاشته است که پردازش آن زمان زیادی طول خواهد کشید. از آنجایی که طالبان به آرامی دولت خود را روی کار می آورند بسیاری از افغانها احساس گمراهی و سردرگمی میکنند. با وجود آیندهای نامشخص برخی جایگزین کمی جز جستجوی زندگی جدید در خارج از کشور میبینند که به جمعیت بیش از ۵ میلیون نفری در سراسر جهان اضافه میشود.
برخی از کسانی که تصمیم به ماندن گرفتند یا گزینهای برای خروج نداشتند میگویند که باید به طالبان فرصت بدهند، حتی اگر این گروه در سطح بینالمللی به رسمیت شناخته نشده باشد. به هر حال مخالفت به اندازه کافی وجود ندارد و جنگجویان طالبان حتی در دورافتاده ترین دره های پنجشیر جایی که آخرین نبرد های مقاومت در آن جریان داشت مستقر شدهاند.
ضیاء الرحمان، یک طالب ۲۱ ساله مستقر در ولایت لوگر افغانستان گفت: «اگر مجبور باشیم به جنگ ادامه بدهیم خسته نیستیم.» مبارزان مقاومت چه در پنجشیر و چه در ولایت جوزجان که تحت تسلط ازبکستان است، همین را میگویند.
استفانی گلینسکی می گوید: در سه سال و نیم گذشته که در اینجا به عنوان خبرنگار زندگی و کار کردهام از اکثر استانهای افغانستان دیدن کرده ام. از زمان تسلط طالبان موفق شدم دوباره به بسیاری از آنها برگردم تا در مورد این که مردم در سراسر کشور تقریباً ۴۰ میلیونی چگونه حاکمان جدید خود را درک می کنند بیشتر بدانم.
طالبان با خبرنگاران خارجی کنار می آیند، امتیازی که به همه خبرنگاران افغان داده نشده است. چندین نفر مورد شکنجه و ضرب و شتم و بازداشت و ارعاب قرار گرفتهاند. از آن زمان یا کشور را ترک کردهاند یا سعی در خروج از آن دارند.
داده ها تیره و تار هستند: هفته گذشته جو بایدن اعلام کرد که ۳۵ میلیارد دلار از بودجه مسدود شده افغانستان از جمله پس انداز خصوصی مردم عادی افغان بین قربانیان ۱۱ سپتامبر توضیح خواهد شد حتی اگر یک افغان در این حملات دست نداشته باشد.
سازمان ملل میگوید که از زمان تسلط طالبان حداقل نیم میلیون افغان شغل خود را از دست دادهاند و تخمین می زند که تا اواسط سال ،۹۷ درصد مردم زیر خط فقر زندگی می کنند و کمک های توسعه ای که تقریباً ۸۰ درصد از هزینههای دولت قبلی را تأمین میکرد متوقف شده است و کشور را وارد بحران اقتصادی کرده است.
دیده بان حقوق بشر اعدام و ناپدید شدن اجباری مقامات دولتی سابق را گزارش کرده است و تا به امروز بسیاری از مردم در ترس زندگی میکنند و یا مخفی ماندهاند. با کابینه تازه تعیین شده کاملا مردانه و اختلافات در درون طالبان آینده افغانستان نامشخص است.
پاتریشیا گوسمن، معاون آسیایی دیده بان حقوق بشر گفت: همانطور که می ترسیدیم وضعیت از بسیاری جهات در حال بدتر شدن است بازتابی از مطالب آن برای سرکوب مخالفان و انتقادات، قتل، انتقام جویانه، سرکوب حقوق زنان، خفه کردن رسانهها، به نظر میرسد که طالبان مصمم هستند تا کنترل خود را در جامعه محکم کنند. حتی با اینکه وضعیت در ماههای آینده به طور فزایندهای بیثبات میشود.
در نگاه اول، تغییرات در خیابانهای کابل خیلی قابل مشاهده نیست. بخشهایی از شهر که توسط قلههای کوهستانی با شکوه احاطه شدهاند هنوز شلوغ هستند. کبابهای پیچیده شده در نان گرم تازه در کنار جاده فروخته میشود و پسرانی که بادکنک میفروشند در ترافیک شلوغ حرکت میکنند. شور و نشاط و طالبان پس از پیروزی کاهش یافته است و در حالی که شهر در تابستان مملو از شورشیان بود به نظر می رسد که اکثرا آنها اکنون آنجا را ترک کرده اند. آن دسته از جنگجویان باقیمانده در ایست بازرسی هستند یا در دولت تازه تاسیس کار میکنند.
با این حال با نگاهی دقیق تر شهر خالی تر است. اگرچه تعداد گدایان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. کافی شاپ های شلوغ خالی شده و چندین رستوران برای همیشه تعطیل شده اند. بیرون از سفارت ایران صف های طولانی از مردم منتظر تعیین وقت ویزا هستند. آنها میگویند ناامید هستند. در یک زایشگاه در کابل یک پسر تازه متولد شده رها شده است. لطیفه وردک یکی از پزشکان گفت: خانواده او پولی برای مراقبت از یک کودک دیگر ندارند.
ترومای ماه های گذشته بسیاری را آزار میدهد، و اگر چه افغانها افرادی هستند که اغلب پنهان کردن احساسات را انتخاب میکنند، اما به وضوح درد خود را تحمل میکنند. من هنگام مصاحبه با مردم متوجه آن شدهام. مکالمات بیشتر طول نمیکشد، زیرا نیاز واقعی به صحبت و پردازش وجود دارد. با مصرف بیشمار فنجان چای سبز، بسیاری احساس تنهایی پس از فرار اعضای خانوادهشان از کشور را توصیف می کنند. خاطرات رژیم گذشته طالبان یادآوری میشود که اغلب با آن مرتبط است.
لحظات خوبی هم هست. در یک صبح برفی نعیم نعیمی ۶۳ ساله از ولایت قندهار گفت که ۶ ساعت سفر کرده است تا کابل سفید را ببیند. در میان درختان یک پارک ایستاده بود و گفت من عاشق برف هستم.
سازمان بین المللی روانشناسی مستقر در کابل گفته است که افغانستان یک دولت آسیبدیده است و تخمین می زند که ۷۰ درصد افغان ها به حمایت روانی در دوره طالبان نیاز دارند.
انتهای پی
منبع: فرارو
