بازدیدها: 5
یکی از تعالیم دوازده گانه بهائیت، الفت و محبت در دین است. بهائیان می گویند: پیغمبران اصولا برای برطرف کردن اختلافات بشر و به وجود آوردن الفت بین مردم ظاهر شده اند. در ادامه به بررسی محبت یا عداوت در بهائیت خواهیم پرداخت.
عبدالبهاء می گوید:
«اگر دین هم که خود باید علاج اختلافات باشد، سبب اختلاف و جنگ و جدایی شود، بی دینی بهتر است!» (منتخباتی از مکاتبات عبدالبهاء، ج1، ص241)
رهبران بهائیت، عداوت یا محبت در بهائیت!
در اینجا قصد نداریم درباره درستی گفته عبدالبهاء بحث کنیم. اما مشخص است که ادعای بالا از صداقت برخوردار نیست، زیرا:
اولا، تاریخ بهائیت و بابیت سرشار از دشمنی ها و درگیری های متعدد رهبران و پیروان فرقه است. از جمله:
- دعوا بر سر عنوان من یظهره اللهی
- اختلافات و دعواهای بهاءالله (مؤسس فرقه بهائیت) و ازل (برادر بهاء) و دعوای بهائیان و ازلیان
- درگیری های عباس افندی (از رهبران فرقه بهائیت) با محمد علی افندی
- درگیری های شوقی افندی (از رهبران فرقه بهائیت) با بسیاری از یاران قدیمی بهائیت
- نزاعهای روحیه مکسول (همسر شوقی افندی) با رئیس هیئت بین المللی بهائی
ثانیا، رهبران این فرقه به پیروانشان دستور می دهند که:
«کن شعله النار لاعدائی و کوثر البقاء لا حبائی؛ بر دشمنانم شعله آتش باش و برای دوستانم کوثر بقاء.» (افنان مهری، نفخات فضل،144 بدیع،ص16)
آیا این فرقه می تواند ادعای صلح عمومی و محبت در دین داشته باشد؟ دستور دشمنی با دشمنان و دوستی با دوستان، با ادعای عبدالبهاء که قبلا ذکر شد، چه سنخیتی دارد! و بالاخره محبت در بهائیت دارای چه جایگاهی است؟!
ثالثا، سابقه عملی بهاء الله مملو از شرارت بوده است. عباس افندی در اینباره می نویسد:
«زلزله در ارکان عراق انداخت و اهل نفاق (شیعیان) را همیشه خائف و هراسان داشت، سطوتش چنان در عروق و اعصاب نفوذ نموده بود که نفسی در کربلا و نجف در نیمه شب جرئت مذمّت نمی نمود و جسارت بر شناعت نمی کرد…» (مکاتیب، ج2، ص177)
سخن آخر
عبدالحسین آیتی ( از توبه کنندگان از بهائیت) درباره صلح جویی رهبران بهائی می نویسد:
«افندی در همه جا می نوشت و می گفت با دوست و دشمن صلح جو و مهربان باشید، ولی عملا با مخالفان داخلی خود به شدتی عداوت می ورزید که به هر قسمی ممکن بود در صدد اعدامش بر می آمد…» (عبدالحسین آیتی، کشف الحیل،ج1، ص84)
با وجود موارد فوق، می توانیم ادعای محبت در بهائیت را قبول کنیم!؟ یا همچنان بر سر دوراهی محبت یا عداوت در بهائیت باقی خواهیم ماند.
محبتی که در کلام و گفتار وجود دارد و عداوتی که در عمل و کردار دیده می شود!
(برگرفته از کتاب در جستجوی حقیقت، علیرضا روزبهانی بروجردی)