بازدیدها: 17
تصور بهائیت از بهشت و دوزخ
در بخش دوم از مقاله «تصور بهائیت از بهشت و دوزخ»، برخی از اقدامات بهائیان برای اثبات درک خود از مفهوم خاتمیت بیان شد. در این بخش از نوشتار پیش رو تلاش می شود که مسئله تغییر تعریف در مفهوم بهشت و دوزخ مورد بررسی قرار گیرد.
نقد تصور بهائیت از بهشت و دوزخ
میرزا حسینعلی نوری، زمانی که از وی سؤال می شود، اگر قیامت واقع شده، پس مطابق با آیات قرآن کریم، باید حساب و کتاب و بهشت و دوزخ آغاز شود، بنابراین، بهشت و دوزخ کجاست؟ می گوید:
“الاولي لقائي و الاخري نفسك ايّها المشرك المرتاب“. (1)
“اولی (یعنی بهشت)، لقاء من است و دومی، نفس تو ای مشرک شک آورنده“.
بنابراین، در این تعریف جدید، بهشت مردم، همان لقاء علی محمد شیرازی و میرزا حسینعلی نوری است و جهنم، محروم شدن از لقاء این دو نفر و ایمان نیاوردن به آن ها می باشد.
این ادعا در حالی مطرح می شود که در قرآن به روشنی بهشت و دوزخ برای مردم تصویر می شود. خداوند در در آیه 119 سوره مائده در بیان ویژگی های بهشت می فرمایند:
“قَالَ اللَّهُ هَٰذَا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ“.
“خدا گوید: این روزی است که صادقان از راستی خود بهرهمند میشوند، برای آن ها بهشت هایی است که از زیر درختانش نهرها جاری است و در آن به نعمت ابدی متنعمند. خدا از آن ها خشنود و آنها از خدا خشنودند. این است فیروزی و سعادت بزرگ“.
همچنین، خداوند متعال در آیه 56 سوره نساء، دوزخ را این گونه به تصویر می کشد:
“إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ نَارًا كُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْنَاهُمْ جُلُودًا غَيْرَهَا لِيَذُوقُوا الْعَذَابَ ۗ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَزِيزًا حَكِيمًا“.
“آنان که به آیات ما کافر شدند به زودی در آتش دوزخشان درافکنیم که هر چه پوست تن آن ها بسوزد آنان را پوست دیگری جایگزین کنیم تا (سختی) عذاب را بچشند، که همانا خدا مقتدر و کارش از روی حکمت است“.
همان طور که در بخش های قبلی از نوشتار پیش رو نیز ذکر شد، بهائیان برای فرار از این پرسش که چگونه مسئله خاتمیت رسول گرامی اسلام را که به روشنی در قرآن بیان می شود، انکار می کنند، دست به تغییر تعریف خود از خاتمیت و مفاهیم مرتبط با آن از جمله مسئله قیامت، حساب و کتاب روز جزا و بهشت و دوزخ می زنند.
اما در این میان، با آیاتی مواجه می شوند که همچون موارد بالا، به وضوح، گویای ویژگی های این مفاهیم در نگاه قرآن می باشند. به همین دلیل، گستره تغییرات خود را افزون می کنند و تمامی این آیات را دارای باطنی می دانند که با ظاهر آن متفاوت است. به دیگر سخن، منظور از «آتش» در قرآن کریم را «کفر» و مقصود از «زمین» را «قلب مردم» می دانند. در این فرآیند اعمال تغییرات در مفاهیم قرآنی توسط بهائیان، همین تغییرات برای دیگر مفاهیم قرآن نیز اعمال می شود.
این در حالی است که این تغییرات در معانی مفاهیم قرآنی، نه تنها در هیچ یک از تفاسیر ائمه معصومین (ع) مشاهده نمی شود، بلکه با ظاهر بسیاری از آیات قرآن نیز در تعارض جدی است. به عنوان مثال، در آیه زیر، اگر حقیقتاً معنای آتش، کفر باشد، یعنی حضرت موسی (ع) به سمت کفر رفتند تا مقداری از آن را برای گرم شدن خانواده شان بیاورند؟
“فَلَمَّا قَضَىٰ مُوسَى الْأَجَلَ وَسَارَ بِأَهْلِهِ آنَسَ مِنْ جَانِبِ الطُّورِ نَارًا قَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ“. (قصص، آیه 29)
“آن گاه که موسی عهد خدمت به پایان رسانید و با اهل بیت خود (از حضور شعیب) رو به دیار خویش کرد (در راه) آتشی از جانب طور دید. به اهل بیت خود گفت: شما در اینجا مکث کنید که از دور آتشی به نظرم رسید. (می روم تا) شاید از آن خبری بیاورم یا برای گرم شدن شما شعله ای برگیرم“.
آیا جز این است که این معنا هیچ وجهی در این آیه و آیات مشابه با آن ندارد؟
اما مهم تر این که اشراق خاوری از بزرگان فرقه بهائیت، تأویل را امری مذموم در نگاه نوری می داند و می نویسد:
“از جمله وصایای حتمیه و نصایح صریحه اسم اعظم (حسینعلی نوری) این است که ابواب تأویل را مسدود نمایید و به صریح کتاب، یعنی به معنی لغوی مصطلح قوم، تمسلک جویید“. (2)
بنابراین، بر اساس گفته خود رهبر فرقه بهائیت باید ظاهر آیات و عبارات مورد توجه قرار گیرد، نه این که معنایی جدید، تحت عنوان باطن آیات ارائه شود.
موضوعات مرتبط:
تصور بهائیت از بهشت و دوزخ (بخش اول)
تصور بهائیت از بهشت و دوزخ (بخش دوم)
چرا معجزه میرزا حسینعلی نوری نیاز به اصلاح دارد؟
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش اول)
نقش شاپور ریپورتر زرتشتی در حکومت پهلوی (بخش اول)
بهائیت، عامل ایجاد درگیری میان زرتشتیان دوره قاجار (بخش اول)
پی نوشت ها:
1) نوری، حسینعلی، مبین، ص 289.
2) اشراق خاوری، عبدالحمید، گنجینه حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 341.
منابع:
- منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
- فلاحتی، ح. (1389)، تحلیل عقاید شیخیه در بسترسازی بابیت و بهائیت، سال اول، شماره دوم، ص 159-178
- غفاری هشجین، ز.، کشاورز شکری، ع.، اکار، ح. (1390)، چرایی فرقه بودن بهائیت، معرفت ادیان، سال دوم، شماره دوم، ص 43-64
- رهنمایی، ح. (1393)، نقدی بر مهم ترین مستمسکات بهاییان در ایراد شبهات کلامی درباره ختم نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، سال پنجم، شماره دوم، پیاپی 13، ص 49-66
