بازدیدها: 4
علامه مجلسی در وصف صوفیه روایاتی را آورده است که در آن روایات، بلند کردن صدا در هنگام ذکر و یاد خداوند را نشانه شخص منافق و ریاکار دانسته و از صوفیه به‌خاطر ایجاد بدعت در ذکر انتقاد شدیدی کرده است اما صوفیان مدعی‌اند که این اذکار را کسانی هم‌چون حسن بصری و معروف کرخی از ائمه‌اطهار(علیهم‌السلام) گرفته‌اند، در حالی‌که نه وثاقت‌شان ثابت شده نه نامی از آنها در کتب رجالی است.
به گزارش فاران نیوز، علامه مجلسی (اعلی‌الله مقامه) درباره ذکر، احادیثی را نقل می‌فرماید: «جماعتی از اصحاب حضرت رسول(صلی‌الله علیه و آله)، فریاد برآوردند به‌تکبیر و تهلیل، اما رسول‌خدا(صلی‌الله علیه و آله) ایشان را منع بلیغ نمود و فرمودند: مگر ندا می‌کنید کسی را که نمی‌شنود یا دور است؟!» یا روایتی را از امیرالمومنین(علیه‌السلام) نقل می‌کند که حضرت فرمودند: «هرکس خدا را در پنهانی یاد کند پس خدا را بسیار یاد کرده است به‌درستی که منافقان خدا را آشکار یاد می‌کنند و در پنهانی یاد خدا نکنند پس خداوند متعال وصف ایشان نموده و آنها را مذمت کرده است»[۱]
علامه مجلسی بعد از نقل این احادیث می‌فرماید: «از این احادیث معلوم می‌شود که فریاد کردن در ذکر، مورد پسند شارع نیست علی‌الخصوص که تغنی و سرود و تصنیف‌ها بر آن منضم می‌کنند و اشعار عاشقانه به‌نغمه و ترانه به‌الحان ملحدانه می‌خوانند و این به اجماع علما حرام است. پس وای بر آن وقتی که رقص و تصفیق و انگشت درهم شکستن نیز بر او منضم شود و دف و طنبور، زینت مجلس گردد. این حال ذکر جلی حضرات صوفیه است.»[۲]
ملاصدرا نیز درباره جلسات ذکر دراویش می‌گوید: «دغلبازان کلمه‌ی ذکر را به خرابات خود منتقل کرده‌اند و از آن‌چه که به‌عنوان ذکر، ستوده شده غافل مانده و فقط به سروصدا و الفاظ سرگرم گشته‌اند ، آن‌چه عامه متصوفه و گویندگان بی‌مایه در این زمان خو گرفته‌اند.»[۳]
پی‌نوشت:
[۱]. کلینی، محمدبن‌یعقوب، کافی، مترجم مصطفوی، ناشر اسلامیه، تهران، 1369، ج 1، ص 501
[۲]. محلاتی، ذبیح‌الله، کشف الاشتباه، مصحح حاج فردوسی، نسیم ظهور، قم، ۱۳۸۹، ص 468-
[۳]. صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم(ملاصدرا)، کسر اصنام جاهلیت، مصحح محسن جهانگیری، نشر بنیاد حکمت اسلامی صدرا، تهران، 1381، ج2، ص 145
انتهای پیام
منبع: ادیان نت
