بازدیدها: 11
از دلایل روابط تنگاتنگ بهائیان با دربار پهلوی و قدرتهای خارجی، می توان به منافع مشترک ایشان اشاره کرد. در ادامه به بررسی این منافع پرداخته خواهد شد.
دشمنان مشترک بهائیان و دربار پهلوی
یکی از مهم ترین مشترکات بهائیان و دربار پهلوی، داشتن دشمن مشترکی به نام دین و روحانیت پاسدار آن بوده است.
حضور دین داران آگاه و پرنفوذ شیعه که راه هر گونه ستم، قانون شکنی، غارتگری، و وابستگی را بر روی حکومت پهلوی می بست، سد محکمی برای مطامع دربار پهلوی محسوب می شد. از جمله این مبارزات می توان به مواردی مانند جنبش تحریم تنباکو، مشروطیت و سرانجام، انقلاب اسلامی اشاره کرد.
بنابراین رژیم پهلوی از مهره هایی مانند بهائیان که حیات خود را در نابودی روحانیت و ملت دیندار می دانستند، برای تضعیف دینداران مبارز و مجاهدی که بر قلوب مردم حکومت می کردند، استفاده می کرد.
منافع مشترک بهائیان و قدرتهای خارجی
- بهائیان، ابزار مناسب برای پیشبرد اهداف قدرتهای خارجی
قدرتهای خارجی برای پیشبرد اهدافشان در ایران به گروههایی مانند بهائیان نیاز داشتند که پایگاهی در میان مردم نداشته و هرگز نتوانند بر آحاد مردم، نفوذ و سلطه ای داشته باشند.
بنابراین بهائیان که اساساً عناصر وطن خواه و مستقلی نبوده و به حمایت های خارجی احتیاج داشتند و به همین دلیل مجبور به اطاعت از خواست قدرت های خارجی از جمله سرکوب کانون های مقاومت ملی یعنی روحانیت و مردم مسلمان، عقد قراردادهای استعماری و…بودند، مورد توجه قدرتهای خارجی قرار گرفتند.
به گفته ارتشبد فردوست:
«… بهائی هایی که من دیدم واقعا احساس ایرانیت نداشتند و این کاملاً محسوس بود و طبعاً این افراد جاسوس بالفطره بودند.» (1)
- قدرتهای خارجی حامیان مناسبی برای بقای بهائیان
بهائیان نیز که هیچ پایگاهی بین اکثریت مردم نداشته، و قطعا نمی توانستند بر مردم سلطه داشته باشند، احتیاج به نقطه اتکایی در خارج از کشور داشتند تا بتوانند برای رسیدن به اهداف و آرزوهایشان به آنها تکیه کنند.
البته این امر، موضوع جدیدی در دوران پهلوی نبود. بهائیان همیشه به قدرتهای استعمارگر خارجی متکی بودند. این جریان از بدو تشکیل فرقه بهائیت و قبل از آن بابیت، در دستور کار ایشان قرار داشته است.
این منافع مشترک باعث شد تا بهائیان و دربار پهلوی و قدرتهای خارجی از یکدیگر در برابر دشمن مشترکشان حمایت کنند.
پی نوشت:
- خاطرات ارتشبد حسین فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج1، ص375
(برگرفته از نشریه ایام، شماره29، 1386)
