بازدیدها: 13
رهبران بهائی برای پنهان کردن گذشته شرم آور خود و شناخته نشدن هویت سیاست های استعماری حامیانشان، شعار عدم دخالت در سیاست را سر دادند. ایشان این امر را به عنوان یک تعلیم دینی در اصول دوازده گانه بهائیت، مطرح کردند.
رهبران بهائی و دخالت نکردن در سیاست!
با نگاهی به گفته های رهبران بهائی،درباره عدم دخالت در سیاست،متوجه می شویم که این یک دستور کاملا سیاسی از سوی رهبران فرقه بهائیت است.
این دستور اصلا یک تعلیم دینی و اعتقادی نیست.
- میرزا حسین علی نوری (بهاءالله،مؤسس فرقه بهائیت) در اقدس می نویسد:
«لیس لاحد ان یعترض علی الذین یحکمون علی العباد دعوا لهم ما عندهم و توجهوا الی القلوب.
کسی حق اعتراض بر کسانی که بر مردم حکومت می کنند را ندارد. آنان را با آنچه نزدشان است رها کنید و به قلبها توجه کنید.» (اقدس، بند95)
- و در لوح ذبیح می گوید:
«… ابدا در امور دنیا و ما یتعلق بها و رؤسای ظاهره ان تکلّم جائز نه، حقّ جلّ و عزّ مملکت ظاهره را بملوک عنایت فرموده، بر احدی جائز نه که ارتکاب نماید امری را که مخالف رأی رؤسای مملکت باشد…» (گنجینه حدود و احکام، ص333)
- عبدالبهاء در تأیید سخنان بهاءالله می نویسد:
«ای احبّای الهی! باید سریر سلطنت هر تاجدار عادلی را خاضع گردید و سدّه ملوکانه هر شهریار کامل را خاشع شوید.
به پادشاهان در نهایت صداقت و امانت خدمت نمائید و مطیع و خیرخواه باشید و در امور سیاسی بدون اذن و اجازه از ایشان مداخله ننمایید، زیرا خیانت با هر پادشاه عادلی خیانت با خداست. هذه نصیحه منّی و فرض علیکم من عندالله فطوبی للعالمین.» (گنجینه حدود و احکام، ص335)
- همچنین می گوید:
«میزان بهائی بودن و نبودن این است که هرکس در امور سیاسیه مداخله کند و خارج از وظیفه خویش حرفی زند و یا حرکتی نماید، همین برهان کافی است که بهائی نیست. و دلیل دیگر نمی خواهد.» (مجله اخبار امری،ارگان رسمی بهائیان ایران،شماره5،دی 1325ه ش)
در حقیقت این دستورات نه تنها یک امر دینی نیست بلکه تاکتیکی سیاسی برای جلب نظر و استفاده از حاکمان و دولتمردان دیکتاتور است.
بی تفاوتی نسبت به سرنوشت ملی!
سید محمد باقر نجفی (از محققین ارزشمند در زمینه بهائیت) درباره دخالت نکردن در سیاست در بهائیت می گوید:
«اگر به حسن نظر و بر اساس ظواهر تصریحات مذکور بنگریم، بهائیان طبق دستورهای مکرر زعمایشان در هر کشوری که سکونت گزیدند و یا از اهل هر مملکتی که باشند، بی تفاوت ترین مردم نسبت به سرنوشت و مصالح ملی آن کشورند. » به عنوان مثال عباس افندی می نویسد: «بهائیان نه با اهل سیاست همراز و نه با حریت طلبان دمساز؛ نه در فکر حکومت، نه مشغول به ذم احدی از ملت… یاران باید بر مسلک خویش (بهائیت) برقرار باشند و از علو و استکبار بیگانگان تغییر و تبدیل در روش و سلوک ندهند و در هیچ امری مداخله نکنند و به هیچ مسئله ای از مسائل سیاسیه نپردازند… این است روش و تکلیف بهائیان…» (مجله اخبار امری،ش9،1328ش)
بنابراین بهائیان حاضر به هیچ نوع مشارکتی با ملت ایران و جنبشهای استقلال طلب، آزادیخواه و ضد استعماری نیستند. به عنوان مثال:
- در سالهای 1324-1325 قرار بود آذربایجان از خاک ایران و حکومت متفقین جدا شود. همچنین استقلال مملکت، به خاطر حضور بیگانگان به خطر افتاده بود. محفل ملی بهائیان تأکید مکرر بر مداخله نکردن در امور سیاسی را داشتند. (نشریه هفتگی محفل روحانی بهائیان تهران، ش9، 1324 و 4،5و11 1325) همچنین در نشریه «اخبار امری» به نقل از عباس افندی (از رهبران بهائیت) می نویسد:
«بهائیان به امور سیاسیه تعلقی ندارند و در حق کلّ طوائف و آراء مختلفه دعا نمایند و خیر خواهند.» (مجله اخبار امری، شماره9، 1324ش)
بهائیان از شعار دخالت نکردن در سیاست چه می خواهند؟
- جالب اینجاست که بهائیان دست به اقداماتی می زدند که نشان دهنده اطاعت از حکومت ها نبوده است.
- ایشان بعضی اوقات دخالت کامل در امور سیاسی نیز داشته اند.
- این بر خلاف سخنان و اوامر رهبران بهائی در اطاعت پذیری از امر و نهی های حکومت بود.
عباس افندی می گوید:
«چنین سازمانی(بیت العدل) که اساس حکومت بهائی است، نمی تواند بهائیان را اجازه دهد که به پادشاهان در نهایت صداقت و امانت خدمت نمایند و مطیع و خیرخواه باشند.» (بهاءالله و عصر جدید،ص302)
انتظار بهائیت، انقراض حکومت ها و به قدرت رسیدن افراد خود در کشورهای مختلف است.
شوقی افندی در آوریل 1951م به بهائیان آمریکا و ایران، درباره احداث تأسیسات بهائی در کوه کرمل، می نویسد:
« اکمال این مشروع، شایان تهنیت است، زیرا به فرموده حضرت عبدالبهاء در آینده، سلاطین عالم برای زیارت و اظهار خضوع به مقام حضرت باب مبشر شهید حضرت بهاءالله این راه را خواهند پیمود.» (سید محمد باقر نجفی، بهائیان، ص746و747)
به نظر می رسد که دخالت نکردن در سیاست،پوششی است برای تلاشهای ضد ملی بهائیان،نه صرفا یک دستور دینی.
در این پوشش بهائیان بهتر میتوانند به اربابان خود خدمت کنند. و همچنین به اهداف خود دست یابند.
(برگرفته از کتاب در جستجوی حقیقت، علیرضا روزبهانی بروجردی)
