بازدیدها: 18

آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟

 

قیامت به گونه ای که در قرآن  توصف می شود، ویژگی هایی دارد و در آن اتفاق هایی به وقوع می پیوندند که به هیچ نحوی نمی توان آن را با تعاریف بهائیت در این باب انطباق داد. در کتب تاریخی، جایی ذکر نمی شود که در زمان ظهور علی محمد باب، مادران، کودکان شیرخواره خود را رها کردند یا زنان باردار، بار خود را سقط نمودند. این در حالی است که خداوند در مورد روز قیامت می فرماید: “روزی که آن را می بینید (آن چنان وحشت سر تا پای همه را فرا می گیرد که) مادران شیرده، کودکان شیرخوارشان را فراموش می کنند و هر بارداری جنین خود را بر زمین می نهد... “(حج، آیه 2). حال آن که گزارشی در مورد بی نور شدن ماه و یا بهم رسیدن ماه و خورشید در هنگام ظهور علی محمد باب و یا میرزای نوری یافت نمی شود.

چطور می توان ادعای بهائیت را در بوقوع پیوستن قیامت پذیرفت در حالی که قرآن در پاسخ به این سوال که “روز قیامت چه وقت است“، می فرماید: “هنگامی که چشم ها از شدت هول و وحشت به گردش درآید و مضطرب شود و زمانی که ماه بی نور شود و زمانی که خورشید و ماه یکجا جمع شوند” (سوره قیامت: 7-9). در آیات دیگر نیز به زلزله عظیم ( سوره حج:1، سوره زلزال:1)، شکافته شدن آسمان ها، پراکنده شدن ستاره ها، برکنده شدن دریاها، زیر و زبر شدن گورها (سوره انفطار: 1-4) و … اشاره می کند که هیچ یک از این وقایع تا به امروز رخ نداده است. بهائیت ناگزیر به انتخاب است:

1. بپذیرد منکر قیامت است که در این صورت ادعای او بر دین الهی بودنش بی اساس خواهد بود چون منکر یکی از سه اصل اساسی ادیان الهی، یعنی قیامت و معاد است.

2. شهادت به وجود معاد وقیامت دهد که در این صورت مجبور است به عقیده علی محمد باب و میرزای نوری در مورد قیامت، پشت کند.

 

 

بررسی احادیث مورد استناد بهائیان در ارائه تعریفی جدید برای قیامت

 

بهائیان برای رهایی از ایراداتی که به تعریف آن ها از قیامت و مفاهیم پیرامون آن وارد است، تلاش می کنند تا به برخی از احادیث استناد نمایند. در این بخش از نوشتار پیش رو و بخش سوم آن، دو حدیثی که در نظر بهائیت اهمیت ویژه ای دارند و روحی روشنی، مؤلف خاتمیت، به آن ها استدلال می کند را مورد بررسی قرار می دهیم.

 

حدیث اول : اذا قامَ القائِمُ قامَتِ القیامَة. هنگامیکه قائم ظهور کند قیامت می شود.

بهاء الله در کتاب ایقان بند 152 چنین می نویسد:

“آیا روایت مشهور را نشنیده اند که می فرماید: «اذا قامَ القائِمُ قامَتِ القیامَة»؟ و همچنین ائمه هدی و انوار لا تطفی « هَل ینظُرُونَ إلّا اَن یأتِیهُمُ اللّهُ فِی ظُلَلٍ مِنَ الغَمامِ» را که مسلما از امورات محدثه در قیامت می دانند به حضرت قائم و ظهور او تفسیر نموده اند“.

 

اولاً: برعهده میرزا حسینعلی بهاء الله است که سند این حدیث را ذکر نماید و تا سند آن معلوم نشود نمی توان بر آن استناد کرد. او این حدیث را به امام صادق (ع) نسبت می دهد، بدون اینکه سندی برای آن ارائه کند.

 

ثانیاً: برفرض درست بودن حدیث، تمرکز به یک خبر در امر قیامت در برابر متن های محکم قرآنی و روایات متواتر و صحیح که عموماً دلالت بر جدا بودن قیامت از مسئله قیام قائم (عج)دارد، خطا است.

 

ثالثاً: مضمون روایت مذکور به هیچ وجه نتیجه نمی دهد که  قیام قائم عین قیامت باشد، بلکه از این حدیث هم زمان بودن ظهور قائم (عج) و قیامت استفاده می شود. چیزی که در این جمله بیان می شود آن است که، اگر ظهور قائم (عج) اتفاق بیفتد، آنگاه قیامت می شود. این دو مفهوم دو مصداق جداگانه دارند . مثلا بگوییم اگر احمد بیاید آنگاه علی می آید. شرط اینکه علی بیاید آمدن احمد است. علی یک مفهوم است و احمد مفهومی جدای از علی است.

 

در نتیجه، قبل از وقوع قیامت، حتما باید ظهور اتفاق بیفتد. این امر با روایات معصومین نیز تایید می شود. یکی از این روایات، کلام پیامبر اکرم (ص) است که فرمودند: “قسم بخدایی که مرا به درستی به پیغمبری فرستاد، اگر یک روز بیشتر از دنیا نمانده باشد، خدا آنروز را آنقدر طولانی میکند تا فرزندم مهدی در آن روز خروج کند“. (طبرسی، ص 391).

 

ادامه دارد…

 

مطالب مرتبط:

آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟ (بخش اول)

آیا قیامت همان ظهور قائم (عج) است؟ (بخش سوم)

آیا باب و بهاء امی بودند؟ (بخش اول)

بهائیت، عامل ایجاد درگیری میان زرتشتیان دوره قاجار (بخش اول)

ارباب جمشید جمشیدیان زرتشتی و انقلاب مشروطه (بخش اول)

 

منابع:

• امیرپور، علی. (1340 ش). خاتمیت و پاسخ به ساخته های بهائیت. تهران: سازمان مطبوعاتی مرجان.
• نوری، حسین علی. کتاب ایقان. سایت بهایی پژوهی.
• طبرسی، فضل بن حسن. (1390 ق). اعلام الوری باعلام الهدی. چاپ سوم. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
• مجلسی، محمد باقر. (1403 ق). بحار الانوار. ج 53. بیروت: دار احیاء التراث العربی.