بازدیدها: 9
با شروع رهبری شوقی افندی، دوره جدیدی در تاریخ بهائیت آغاز شد. از جمله می توان به تشکیل دولت اسرائیل، خروج برخی از مبلغان برجسته بهائیت از فرقه، مهاجرت بهائیان به نقاط مختلف دنیا اشاره کرد. در ادامه به بررسی اجمالی اتفاقات دوره شوقی می پردازیم.
شوقی افندی و تشکیل دولت اسرائیل
تشکیل دولت اسرائیل از مهم ترین اتفاقات دوره شوقی است. در زمان حیات شوقی و با همراهی او، در سال 1948م ،حکومت اسرائیل در فلسطین تأسیس شد. بعد از تشکیل دولت اسرائیل، شوقی افندی به دیدار رئیس جمهور اسرائیل رفت. وی «مراتب دوستی بهائیان را با کشور اسرائیل بیان و آمال و ادعیه آنان را برای ترقی سعادت اسرائیل» اظهار داشت. (مجله اخبار امری، 1333)
همکاری صمیمانه شوقی در تشکیل دولت اسرائیل، باعث شد که این فرقه، توسط دولت غاصب اسرائیل به رسمیت شناخته شد. همچنین املاک و اموال بهائیان تحت حمایت دولت قرار گرفت و از مالیات معاف شد. (توقیعات مبارکه، ج2، ص165)
با حمایت کامل دولت اسرائیل، شوقى افندی امتیازهاى گوناگونى گرفت و بر مخالفان خود پیروز شد:
“قصر مبارک حضرت بهاءالله… را از دست ناقض عهد…، میرزا محمدعلى، خارج و آن را تبدیل به موزه و مکانى مقدس فرمودند، جمیع املاک و متعلّقات بهائى را از پرداخت مالیات بلدى و حکومتى معاف فرمودند. ازدواج بهائى را به عنوان نکاح قانونى شناساندند و حقیّت، عمومیّت و جامعیّت امر بهائى را نخست به تصدیق حکومت بریتانیا و سپس به نحوى محکم‌تر به تصویب دولت اسرائیل رسانید. (آهنگ بدیع، سال 1339، ش10ــ8 [ویژه‌نامه شوقی]، ص219)
اکنون نیز سال‌هاست مرکزیت جهانى بهائیت (بیت العدل اعظم) در فلسطین اشغالی قرار دارد.
نقشه مهاجرت بهائیان
مهاجرت بهائیان به نقاط مختلف جهان از جمله اتفاقات دوره شوقی افندی بود.
همزمان با این مهاجرت، توسعه تشکیلات اداری و جهانی سازمان بهائیت، در دستور کار قرار گرفت. این فرایند در دهه 60 میلادی در اروپا و آمریکا سرعت بیشتری داشت. ساختمان معبدهای قاره ای بهائی، موسوم به مشرق الاذکار به اتمام رسید. معابد در تمام ادیان محل عبادت و اجرای مراسم دینی است. اما از آن‌جایی که بهائیت نتوانست جایگاه دینی و مذهبی محکمی میان مردم داشته باشد، مشرق الاذکارها تنها ماهیت سیاسی و تشکیلاتی دارند. این‌که در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق‌الأذکار بیشتر وجود ندارد، دلیل بر این ادعاست. (دیانت بهائی، ص 220)
جدایی مبلغان برجسته از بهائیت
جدایی مبلغان برجسته، از دیگر اتفاقات دوره شوقی افندی بود.
گروهی سازمان های انسان دوستانه غیرمذهبی تشکیل دادند. عده ای نیز، از فرقه جدا شده و توبه کردند.
میرزا احمد سهراب
او از یاران قدیمی و پرکار عبدالبهاء بود. برخی ، فرقه ای به نام سهرابیه را به او نسبت می دهند.
عبدالحسین تفتی آواره
- در زمان بهائیت، آواره نام داشت. بعد از بازگشت به اسلام خود را آیتی نامید.
- وی کتاب «الکواکب الدریه فی مأثرالبهائیه» را نوشت. عبدالبهاء نیز این کتاب را تأیید کرد.
- آواره بعد از توبه، کتاب «کشف الحیل» را نوشت.
فضل الله صبحی مهتدی
خانواده اش از قدیمی ترین خاندان بابی-بهائی بودند. وی کتابهای «پیام پدر» و «خاطرات صبحی» را در معرفی و نقد فرقه بهائی نوشت.
میرزا حسن نیکو بروجردی
او نیز کتاب «فلسفه نیکو» را نوشت. در این کتاب شرح حال خودش را می نویسد و در آن اسراری از فرقه را افشا می کند. این امر باعث شرمندگی و عصبانیت بهائیان می شود.
میرزا صالح اقتصاد مراغه ای
او منشی محفل بهائیان بود. پس از رسیدن به مقام مبلغی، از فرقه بهائیت خارج شد.
میرزا صالح مسلمان شد و «کتاب ایقاظ» را در رد پیروان بهاء نوشت.
در این مقاله سعی شد گزیده ای از اتفاقات دوره شوقی افندی، به اختصار آورده شود. (برگرفته از کتاب در جستجوی حقیقت، علیرضا روزبهانی بروجردی)
