بازدیدها: 5
حضرت امام جواد (علیه السلام) محمد ابن علی ابن موسی ابن جعفر ابن محمد ابن علی ابن حسین ابن علی ابن ابیطالب (علیهم السلام اجمعین) امام نهم شیعیان است. منهج وهابیت بر این است که فضائل اهل بیت (علیهم السلام) را کتمان کنند لذا به مناسبت سالروز شهادت این امام مظلوم پاره‌ای از صفات و ویژگی های آنحضرت از منابع اهل سنت ذکر می شود.
پرسش
امام جواد (علیه السلام) نزد اهل تسنن چه جایگاهی دارد؟
پاسخ
حضرت امام جواد (علیه السلام) محمد ابن علی ابن موسی ابن جعفر ابن محمد ابن علی ابن حسین ابن علی ابن ابیطالب (علیهم السلام اجمعین) امام نهم شیعیان است.
منهج وهابیت بر این است که فضائل اهل بیت (علیهم السلام) را کتمان کنند لذا به مناسبت سالروز شهادت این امام مظلوم پاره‌ای از صفات و ویژگی های آنحضرت از منابع اهل سنت ذکر می شود:
جاحظ در وصف امامان شیعه از امام زین العابدین (علیه السلام) تا امام حسن عسکری (علیه السلام) می نویسد:
«و کسانی که از قریش محسوب می شوند و از فرزندان بنی هاشم هستند آنها در یک سلسله ۱۰ نفره بوده و همگی عالم زاهد پرهیزگار شجاع بخشنده پاک و پاک طینت بوده‌اند عده ای از آنها خلیفه بوده و عده‌ای از آنها صلاحیت خلافت را دارا بوده اند.»
سپس نام ۱۰ تن از امامان شیعه را بر می شمرد که یکی از آنها امام جواد (علیه السلام) است.(۱)
و این اعتراف واضحی از این عالم اهل سنت است به فضائل ائمه اطهار و امام جواد (علیه السلام).
محمد بن طلحه شافعی نیز می نویسد:
«امام جواد (علیه السلام) اگر چه صغیر السن بود اما دارای قدر و منزلت رفیعی بوده که زمانی برای نشر و عرضه فضایل آن جناب فراهم نشده است.- کنایه از عمر کوتاه امام جواد (علیه السلام).(۲)
سبط بن جوزی می نویسد:
«محمد بن علی (علیه السلام) همانند پدرش بود در علم، تقوا، پرهیزگاری و بخشندگی.»(۳)
ابن صباغ مالکی نیز یکی از کرامات وجود ذی شأن امام جواد (علیه السلام) را ذکر کرده که مضمون آن اینگونه است:
«محمد بن علی وقتی وارد کوفه شدند در مسجدی نماز به جای آوردند. در صحن آن مسجد درخت خشکیده ای بود که امام جواد (علیه السلام) در زیر آن درخت وضو گرفته و پس از آن به نماز ایستادند. فردای آن روز آن درخت خشک سبز شده و میوه داد. همه مردم آن درخت را دیده و از این که در اثر آب وضوی محمد بن علی (علیه السلام) اینگونه سبز شده و در فاصله یک روز ثمر داده است متعجب شدند.»(۴)
ممکن است کسی تحت تاثیر برخی از شبهات عوام فریبانه وهابیت و مدعیان سلفی گری (متسلفین) تصور کند قول این دسته از عالمان اهل سنت معتبر نیست و حتماً باید خداوندگار وهابیت و مدعیان سلفی گری یعنی ابن تیمیه حرانی متعنت سخنی را تایید کند تا حق بودن آن آشکار گردد، به همین دلیل از ابن تیمیه مطلبی در شأن امام جواد (علیه السلام) ذکر می شود تا بهانه این قوم عنود نیز ناکام بماند.
ابن تیمیه حرانی می نویسد:
«محمد بن علی معروف به جواد از بزرگان بنی هاشم بوده که به سخاوت و بزرگی مشهور بوده است و از همین روی او را جواد نامیده اند.»(۵)
ذهبی شاگرد ابن تیمیه نیز می نویسد:
« لقب ایشان جواد قانع و مرتضی بود وی از سروران آل بیت پیامبر (صلوات الله علیهم أجمعین) بوده و یکی از از کسانی است که به سخاوت و بخشندگی معروف بود تا جایی که او را جواد نامیدند.»(۶)
اینها پاره‌ای از بیانات و مدایحی بود که بر لسان عالمان اهل سنت از مذاهب مختلف و با گرایش های متفاوت از عالمان معتدل گرفته تا متعصبان و تندروانی همچون ابن تیمیه جاری شده است.
و عجیب این است که این امام شریف که همواره ملجاء شیعیان و اهل سنت بوده است و همواره در شهر کاظمین شاهد زیارت شدن حضرتش توسط برادران اهل سنت هستیم در قرن پنجم هجری توسط پاره‌ای از تندروان اهل سنت که به دروغ خود را محب اهل بیت (علیهم السلام) می نامیدند به آتش کشیده شد.
این واقعه را ابن کثیر اینگونه ذکر می کند:
«در سال ۴۴۳ هجری و در ماه صفر جنگی میان روافض و اهل سنت در گرفت که از هر دو طرف افراد زیادی کشته شدند حرم موسی بن جعفر را غارت کرده و آنجا را به آتش کشیدند و ضریح موسی بن جعفر و محمد بن علی الجواد را به آتش کشیدند.»(۷)
آری اینها وهابیت امروزی تابع این اسلاف هستند لذا چشم بر حقایق بسته و تخریب قبور اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) را افتخاری در کارنامه خود قلمداد می کنند.
رضا گشتیل
۱. جاحظ، رسائل جاحظ، تحقیق علی ابوملحم، مکتبة الهلال، بیروت 2002، ص 453.
۲. شافعی، محمد بن طلحه، مطالب السوول، تحقیق ماجد بن احمد، ص 462.
۳. شمس الدین، سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، مکتبة النینوی، تهران، ص 358.
۴. الفصول المهمة في معرفة الأئمة – ابن الصباغ – تحقیق سامي الغريري – قم: دار الحديث، 1380. – ج ٢، ص ١٠٤٨.
۵. احمد، ابن تیمیه، منهاج السنة، تحقیق محمد رشاد، موسسة قرطبة، ج4، ص 68.
۶. شمس الدین، ذهبی، تاریخ الاسلام، دارالکتاب العربی، تحقیق عمر عبدالسلام، ج 15، ص 358.
۷. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البداية والنهاية، دار النشر : مكتبة المعارف – بيروت، البداية والنهاية ج 12، ص 62.
انتهای پیام
منبع: سایت الوهابیه
