بازدیدها: 11
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه
یکی از نکات عجیب در فرقه بابیت و بهائیت، عدم وجود معجزه از جانب علی محمد شیرازی (1) و میرزا حسینعلی نوری (2) است. به دیگر سخن، باب و بهاء، پیامبرانی بی معجزه می باشند. اهمیت این مسئله زمانی بیشتر مشخص می شود که بدانیم باب به اعتراف بزرگان فرقه بهائیت، حداقل دو بار از ادعاهای خود توبه نمود. افزون براین، هر دوی این افراد، کتاب هایی را به عنوان کتب خود معرفی می کنند که پر است از اشتباهات نحوی و همچنین علمی. بنابراین، نه می توان به استناد کتب خارق العاده آن ها ادعای پیامبری شان را پذیرفت و نه بر مبنای معجزاتی که به پیروان خویش نشان می دهند.
معجزه در اسلام
آیت الله جوادی آملی می فرمایند:
“همان طوری که هر موجود ممکن، اعم از عادی یا غیرعادی، آیت و نشانه توحید است، هر موجود غیرعادی شکست ناپذیر، آیت و نشانه نبوت یا امامت آورنده آن می باشد“.
به دیگر سخن:
“همان طوری كه هر انسان سليم الصدر با تأمل كافی درباره هر موجودی به آفريدگار آن پی می برد؛ «إنّ في خلق السموات و الأرض و اختلاف الليل و النهار لايات لأُولي الاءلباب» (3) هر انسان سليم النفس نيز با تدبر در جوانب هر موجود غير عادی شكست ناپذير عصر خويش به نبوت يا امامت آورنده آن ايمان می آورد“.
معجزه امری خارق العاده است که علت مادی ناشناخته و یا علتی معنوی دارد. تمامی پیامبران الهی با معجزه شناخته می شوند. دلیل این امر هم این است که:
- اولاً در برخی موارد، مانند ماجرای حضرت عیسی (ع) به خاطر کمی سن پیامبر خدا، زمینه بروز و شناخت شخصیت وی فراهم نیست.
- ثانیاً مردم قادر نیستند که ویژگی های پیامبر الهی را به صورتی دقیق تشخیص دهند.
- ثالثاً توان درک مطابقت دعوت انبیاء الهی با عقل و فطرت برای همه مردم وجود ندارد.
- رابعاً درباره اولین پیامبر (حضرت آدم (ع))، بشارت پیامبران پیشین در اثبات پیامبری ایشان قابل تصور نیست. به بیانی دیگر، با توجه به سه فرض قبل، اگر بنا باشد که صحت دعوت و رسالت اولین پیامبر الهی اثبات شود، با توجه به این که پیش از وی پیامبر دیگری نیست، امکان اثبات رسالت و نبوت ایشان از طریق بشارت پیامبر قبلی نیز وجود ندارد.
به همین دلیل، ارائه معجزه برای تمامی پیامبران الهی لازم است.
از این رو، برای پیامبر مکرم اسلام (ص) نیز معجزات بسیاری نقل می شود:
- قرآن کریم
- ماجرای شق القمر
- شهادت حیوانات و نباتات به رسالت حضرت (ص)
- تسبیح گفتن سنگ ریزه ها در دست حضرت (ص)
- خبر دادن حضرت از مسموم بودن غذا
نگاه باب و بهاء به لزوم معجزه برای پیامبران الهی
عباس افندی (4) در کتاب «مفاوضات» خویش که برای پاسخ به سؤال های اعتقادی بهائیان است، در پاسخ به پرسش شخصی در رابطه با معجزات حضرت مسیح (ع) می نویسد:
“انبیاء، مصدر معجزات هستند و هر امر مشکلی و غیرممکنی برای آن ها ممکن و جایز است و به قدرتی ماوراء طبیعت، تأثیر در عالم طبیعت می نمایند. اما این معجزات نزد آن ها اهمیت ندارد و حتی ذکرش نمی کنند. چرا که این معجزات دلیل و حجتی برای حاضرین است، نه غائبین. چرا که اگر از حضرت موسی و عیسی آثار عجیبی روایت می شود، از بت ها نیز به تواتر، یعنی به شهادت خلق کثیر، آثار عجیبه روایت شده است.
برهمن از برهما آثار عجیبه نقل می کند، یهود و نصاری هم از موسی و عیسی. پس باید از کجا بدانیم که کدام راست می گویند؟ چرا که هر کدام در کتاب هایش مذکور است و هر کدام احتمال وقوع و عدم وقوع برای آن ها می رود. اگر راست است هر دو باید راست باشد، و اگر دروغ، هر دو باید دروغ باشند. اما بزرگ ترین معجزه ای که برای حضرت عیسی می توان عنوان کرد این بود که تنها و بدون سپاه و در نهایت مظلومیت، در مقابل مردم که مخالف او بودند، مقاومت کرد و جمیع را عاقبت مغلوب نمود. اگر چه ظاهراً مصلوب شد. و این بزرگ ترین معجزه است که احتیاجی هم به دیگر برهان نیست…”. (5)
ادامه دارد…
موضوعات مرتبط:
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش دوم)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش سوم)
بهائیت و مفهوم آتش در قیامت (بخش اول)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش چهارم)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش پنچم)
پی نوشت ها:
1) علی محمد شیرازی ملقب به «باب»، از شاگردان شیخ احمد احسایی (مؤسس فرقه شیخیه) و سید کاظم رشتی است. وی پس از مرگ سید کاظم، ادعای جانشینی او را نمود و فرقه بابیت را بنیان نهاد.
2) میرزا حسینعلی نوری ملقب به «بهاء»، از شاگردان سید علی محمد شیرازی و پایه گذار فرقه بهائیت است.
3) آل عمران، آیه 190.
4) عباس افندی ملقب به «عبدالبهاء»، فرزند ارشد میرزا حسینعلی نوری است. وی به وصیت پدر، پس از او رهبر بهائیان شد.
5) افندی، عباس، مفاوضات، ص 77.
منابع:
- کبیری سامانی، س.، ملک زاده، ع. (1391)، رجعت از دیدگاه شیعه و فرقه ضاله بهائیت، معرفت، سال بیست و یکم،شماره یکصد و هفتاد و هشتم، ص 109-124
- جزوه رفع شبهات (1388) شمسی، ویرایش دوم
- منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
- کریمی، م. (1385)، معجزات و کرامات پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله)، شماره یکصد و هشتم
