بازدیدها: 6
با سلفیه آشنا شویم
معنای لغوی
سلفی از ریشه سلف، به معنای پیشین است. ابن فارس می گوید: «سلف»: «س ل ف»، اصلی است که دلالت بر تقدم و سبقت دارد. پس سلف کسانی هستند که در زمان گذشته زندگی می کردند. بنابراین هر زمانی نسبت به زمان آینده سَلف و نسبت به زمان گذشته خَلف است.
معنای اصطلاحی
در معنای اصطلاحی سلف اختلاف زیادی است. در مجموع از منظر اهل سنت، سلف به کسانی گفته می شود که در سه قرن اول اسلام زندگی می کردند. برخی سلف را به صحابه و تابعین و تابعین تابعین، اطلاق نموده اند. برخی دیگر، سلف را همان سه قرن اول می دانند. سلفیه معتقدند قرون اول بهترین قرن امت اسلامی است. در آن قرون فهم اسلام، ایمان و التزام به آن تحقق یافت.
در قرن هفتم هجری اندیشه سلفی گری، توسط ابن تیمیه احیا شد. ابن تیمیه با اضافه کردن مسائلی جدید به آن، مردم عصر خود را به تفکر واداشت. سپس در قرن دوازدهم تفکر سلفی گری توسط محمدبن عبدالوهاب رواج یافت. و اکنون در عصر حاضر، وهابیان آن را به عنوان یک مذهب فکری ترویج می کنند.
تعريف سلفيه
- «سلفیه» به معنای پیروی از سلف است.
- مراد از سلفیه، تنها پیشینیان نیستند؛ بلکه کسانی هستند که پیرو مذهب سلفی گری اند.
- ابن تیمیه در قرن هفتم، احیاگر مذهب سلفی گری است.
- سلفیان به تبعیت از ابن تیمیه، آراء عقیدتی و فقهی خاصی دارند.
- محمدبن عبد الوهاب در قرن دوازدهم، مردم را به افکار ابن تیمیه دعوت می کرد.
- برخی سلف را مختص به صحابه می دانند و عده ای به صحابه وتابعین، اطلاق می کنند.
- آنان به ظاهر حدیث می نگرند و از تاویل و دخالت عقل خودداری می کنند.
- ظاهر احادیث، اصول فکری سلفی و وهابیان سلفی شده و به ورطه تجسیم، برای ذات باریتعالی افتاده اند.
- سلفیه، درصد کمی از مسلمانان را تشکیل می دهند و در مقابل اهل سنت و شیعه ایستاده اند.
- سلفیان وهابی، خود را به سلف منتسب می کنند و با این تعریف، آراء و افکارشان را به اسم سلف صادر می کنند.
برگرفته از کتاب: سلفی گری، وهابیت و پاسخ به شبهات؛ اثر علی اصغر رضوانی
