بازدیدها: 3
بهائیان همواره خود را آئینی در ادامه ادیان الهی همچون یهودیت، مسیحیت و اسلام می دانند، اما افتراقات زیادی میان بهائیت و ادیان الهی وجود دارد که اجازه نمی دهد بهائیان را یک دین الهی بدانیم.
از جمله این افتراقات این است که در همه ادیان الهی ایمان آوردن یک امر قلبی است که فرد با پذیرفتن آن دین، به پیروان آن ملحق می شود و رسما مسلمان، مسیحی و… به شمار می آید. اما در بهائیت ایمان یک امر قلبی نیست و کسی بهائی به شمار می آید که توسط سازمان بهائیت تسجیل شده باشد.
در کتاب «آئین بهائی نگرشی کوتاه به تاریخ و تعالیم» صفحه 113آمده است: «تشرف به آئین بهائی یعنی تصدیق و تسجیل»!
طبق این تعریف که در پیام های بیت العدل و گفته های سران بهائی بی شمار تکرار شده است، صرف ایمان قلبی نمی تواند افراد را به بهائیت ملحق کند؛ بلکه علاوه بر ایمان قلبی باید تسجیل نامه نیز توسط متقاضیان تکمیل گردد.
تسجیل نامه سند هویتی (شناسنامه) هر فرد بهائی است که توسط تشکیلات بهائیت صادر و بند های مختلفی دارد به عنوان نمونه در بند دوم تسجیل نامه اینگونه آمده است: «متعهد هستم به هر آنچه سازمان معصوم بیت العدل تصمیم بگیرد»!
این تسجیل و این تعهد هم بهائیان را از ذیل ادیان الهی خارج می کند و هم آن ها را از فرمانبرداری از قوانین کشورهای محل اقامتشان خارج می نماید.
در این کوتاه نوشت به دنبال افتراق ماهوی میان بهائیت و همه ادیان الهی بودیم، تا برخوانندگان محترم مشخص گردد برخلاف ادعای بهائیان، بهائیت را نمی توان یک دین دانست، بلکه یک سازمان سیاسی است که برای عضویت در آن باید فرم پر نمود و شماره عضویت دریافت نمود!
امیرحسین کامل نواب
انتهای پیام
