بازدیدها: 15

تصور بهائیت از بهشت و دوزخ

در نگاه بزرگان فرقه بهائیت، منظور از بهشت در قرآن، دیدار سید علی محمد شیرازی و میرزا حسینعلی نوری است و دوزخ نیز نفس کسی است که به آن دو ایمان نمی آورد. در این تعریف از بهشت و دوزخ، قیامت، واقع شده است. بر اساس این تفکر، قیامت، امری واحد نیست بلکه با ظهور هر دین الهی رخ می دهد. به این معنا که قیامت دین مسیح (ع) با ظهور دین حضرت محمد (ص)، قیامت دین اسلام با ادعای پیامبری علی محمد شیرازی و قیامت فرقه بیان (بابیت) با ظهور فرقه بهائیت برپا می شود.

نقد تصور بهائیت از مفاهیم مرتبط با بهشت و دوزخ

مشکل اصلی بهائیان با تعریف حقیقی بهشت و دوزخ این است که در صورت پذیرش این تعریف، مسئله خاتمیت در تصور آن ها زیر سؤال می رود. به بیانی روشن تر، بزرگان فرقه بهائیت، زمانی که با آیات خاتمیت رسول مکرم اسلام (ص) در قرآن مواجه می شوند، بر خود لازم می دانند به این سؤال پاسخ دهند که چگونه علیرغم خاتمیت آن حضرت (ص)، علی محمد شیرازی ئ حسینعلی نوری، خود را پیامبر می نامند؟

از این رو تلاش می کنند تا معنای خاتمیت را تغییر دهند. به همین دلیل ادعا می کنند که تمامی پیامبران الهی، رجعت صفاتی یکدیگر هستند؛ یعنی در صفات مانند هم می باشند. بنابراین، فرقی بین اولین و آخرین آن ها نیست. در این تعریف جدید، زمانی که حضرت محمد (ص)، آخرین پیامبر نام می گیرند، در همان زمان، اولین پیامبر نیز هستند؛ چرا که هیچ تفاوتی در صفات اولین و آخرین پیامبر الهی وجود ندارد. از این رو، با وجود این که آن حضرت (ص) در قرآن مجید، خاتم النبیین نامیده می شوند، پیامبران دیگری نیز پس از ایشان می توانند ظهور کنند.

این ادعا در حالی مطرح می شود که در قرآن کریم و روایات متعدد از ائمه معصومین (ع)، تنها حضرت محمد (ص) آخرین پیامبر خدا و حضرت آدم (ع) اولین پیامبر نام می گیرند و هیچ گاه این القاب بین انبیاء الهی جا به جا نمی شود. به دیگر سخن، اگر واقعاً تمامی پیامبران الهی در تفکر دین اسلام، به دلیل مشابهت در صفات شان، همچون یکدیگر تصور می شدند، باید حداقل در یک حدیث یا آیه از قرآن، شاهد یا قرینه ای برای این ادعا یافت می شد.

به هر ترتیب، ایراد دیگری که به این ادعای بزرگان فرقه بهائیت وارد می شود، مسئله قیامت است که بر اساس روایات، پس از حضرت محمد (ص) ظهور امام دوازدهم که از فرزندان ایشان می باشد، رقم می خورد. در حقیقت، با تصور صحت فرض بهائیان از مسئله خاتمیت پیامبر اکرم (ص)، این پرسش مطرح می شود که پس قیامت چه زمانی رخ داد؟

اینجاست که بهائیان برای رفع این مشکل، مجبور می شوند که از قیامت نیز تعریفی جدید ارائه دهند. بر این اساس، قیامت را نه زمان از بین رفتن نظام آفرینش و آغاز هنگامه حساب و کتاب روز جزا، بلکه قیام پیامبری جدید و نسخ دین قبل معرفی می کنند. این در حالی است که آیات قرآن کریم، پر است از نشانه هایی که برای قیامت ذکر می شود. از جمله:

“إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ، وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ، وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ، وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ، وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ، وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ، وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ، وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ، بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ، وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ، وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ، وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ، وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ، عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ”. (تکویر، آیات 1-14)

“هنگامی که خورشید را به هم درپیچند، و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند، و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند، و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود، و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند. و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند، و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان]. و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند. به کدام گناه کشته شده؟ و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند. و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند، و هنگامی که دوزخ افروخته شود، و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند. [در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند“.

ادامه دارد…

موضوعات مرتبط:

تصور بهائیت از بهشت و دوزخ (بخش اول)

تصور بهائیت از بهشت و دوزخ (بخش سوم)

منابع:

• منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
• فلاحتی، ح. (1389)، تحلیل عقاید شیخیه در بسترسازی بابیت و بهائیت، سال اول، شماره دوم، ص 159-178
• غفاری هشجین، ز.، کشاورز شکری، ع.، اکار، ح. (1390)، چرایی فرقه بودن بهائیت، معرفت ادیان، سال دوم، شماره دوم، ص 43-64
• رهنمایی، ح. (1393)، نقدی بر مهم ترین مستمسکات بهاییان در ایراد شبهات کلامی درباره ختم نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، سال پنجم، شماره دوم، پیاپی 13، ص 49-66

نویسنده: زهرا کامکار