بازدیدها: 1
علامه مجلسی (اعلی‌الله مقامه) درباره ذکر، احادیثی را نقل می‌فرماید: «جماعتی از اصحاب حضرت رسول(صلی‌الله علیه و آله)، فریاد برآوردند به‌تکبیر و تهلیل، اما رسول‌خدا(صلی‌الله علیه و آله) ایشان را منع بلیغ نمود و فرمودند: مگر ندا می‌کنید کسی را که نمی‌شنود یا دور است؟!» یا روایتی را از امیرالمومنین(علیه‌السلام) نقل می‌کند که حضرت فرمودند: «هرکس خدا را در پنهانی یاد کند پس خدا را بسیار یاد کرده است به‌درستی که منافقان خدا را آشکار یاد می‌کنند و در پنهانی یاد خدا نکنند پس خداوند متعال وصف ایشان نموده و آنها را مذمت کرده است»[۱]
علامه مجلسی بعد از نقل این احادیث می‌فرماید: «از این احادیث معلوم می‌شود که فریاد کردن در ذکر، مورد پسند شارع نیست علی‌الخصوص که تغنی و سرود و تصنیف‌ها بر آن منضم می‌کنند و اشعار عاشقانه به‌نغمه و ترانه به‌الحان ملحدانه می‌خوانند و این به اجماع علما حرام است. پس وای بر آن وقتی که رقص و تصفیق و انگشت درهم شکستن نیز بر او منضم شود و دف و طنبور، زینت مجلس گردد. این حال ذکر جلی حضرات صوفیه است.»[۲]
ملاصدرا نیز درباره جلسات ذکر دراویش می‌گوید: «دغلبازان کلمه‌ی ذکر را به خرابات خود منتقل کرده‌اند و از آن‌چه که به‌عنوان ذکر، ستوده شده غافل مانده و فقط به سروصدا و الفاظ سرگرم گشته‌اند ، آن‌چه عامه متصوفه و گویندگان بی‌مایه در این زمان خو گرفته‌اند.»[۳]
پی‌نوشت:
[۱]. کلینی، محمدبن‌یعقوب، کافی، مترجم مصطفوی، ناشر اسلامیه، تهران، 1369، ج 1، ص 501
[۲]. محلاتی، ذبیح‌الله، کشف الاشتباه، مصحح حاج فردوسی، نسیم ظهور، قم، ۱۳۸۹، ص 468-
[۳]. صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم(ملاصدرا)، کسر اصنام جاهلیت، مصحح محسن جهانگیری، نشر بنیاد حکمت اسلامی صدرا، تهران، 1381، ج2، ص 145
انتهای پیام
