بازدیدها: 5
استاد سطوح عالی حوزه علمیه خراسان گفت: امام حسن عسکری(ع) با ادامه راه امام هادی(ع) تدابیر ایشان را به غایت رساند و شیعه را برای پذیرش و تحمل دوره غیبت حضرت مهدی(عج) آماده کرد.
به گزارش فاران نیوز، حجت‌الاسلام والمسلمین امیرعلی حسنلو، استاد سطوح عالی حوزه و مدیر گروه تاریخ و سیره مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه‌های علمیه به‌مناسبت هشتم ربیع‌الثانی، سالروز ولادت امام حسن عسکری(ع) در سخنانی به بیان مواضع و اقدامات سیاسی این امام همام پرداخت که در ادامه با هم می‌خوانیم:
اوصافی که برای حاکمان اموی، عباسی و دیگران نوشته شده، در تاریخ موجود است. این اوصاف نشان می‌دهد جانشینان واقعی پیامبر(ص) و پاسداران دین این حاکمان نیستند، قرآن و پیامبر(ص) شراب را حرام کردند، چراکه سفاکی در نبوت جایگاهی ندارد؛ در صورتی که حاکمان اموی و عباسی شراب‌خوار بوده‌اند، عمری در مستی و سرگرمی با معشوقه‌ها بودند و ریختن خون فرزندان و منصوبین پیامبر(ص) را مباح می‌دانستند، این اوصاف تاریخ، هم راه درست اسلام را به ما نشان می‌دهد و هم پاسداران دین را نمایان می‌کند و ثابت می‌کند راه واقعی حافظان دین، اهل بیت(ع) و امامان معصوم(ع) هستند.
امام حسن عسکری(ع) هم‌عصر با سه خلیفه عباسی به نام‌های «المعتز، المهتدی و المعتمد» بود که هر سه ستمگر و در دشمنی با اهل بیت(ع) در اوج بی‌رحمی بودند. همه ائمه اطهار(ع) به نوعی تحت نظر و فشار حکومت بودند و بیشتر عمر خود را زیر نظر و حصر حاکمیت سپری کردند. منتهی بنا به دلایلی فشارها بر امام حسن عسکری(ع) بیشتر و حضرت محصورتر از پدرانش بود.
علت این فشارها چند عامل بود. یکی از عوامل مهم این بود که خلفای عباسی می‌دانستند که حق خلافت برای امام است و ایشان معرفی شده از سوی خداوند برای جانشینی و خلافت هستند، بنابراین دلیل ترس خلفا از ارتباط بین مردم و امامان امکان قیام علیه آنان و گرفتن حق خلافت بود، چراکه از همان آغاز تشکیل سقیفه امیرمؤمنان مترصد بر گرفتن حقش بود و حضرت زهرا(س) در این راه اولین مدافع بودند و این موضوع در تاریخ برای مردم پنهان نبود و به وضوح می‌دیدند افرادی مدعی جانشین پیامبرند که از نظر مراتب ایمان که سزاوار حاکم امت اسلامی است، ذره‌ای نسبت به پیامبر برتری و شباهت ندارند و مردم با شناختن مراتب علمی و پارسایی طبعاً مجذوب امامان می‌شدند، به‌ویژه پس از ولایت‌عهدی امام رضا(ع) توسط مأمون و حضور امام در خراسان که با تشکیل جلسات علمی، مشروعیت حاکمیت خلفای عباسی زیر سؤال رفت.
علت دیگر فشارهای حاکمان عباسی بر امام حسن عسکری(ع) این بود که حاکمان عباسی از اخبار امام مهدی(عج) اطلاع داشتند و می‌دانستند ایشان فرزند امام حسن عسکری(ع) است، بنابراین نسبت به مراقبت شدید ایشان حساس‌تر شدند و از طرفی به دلیل اینکه تاج و تخت‌شان در خطر بود مترصد بودند که هم امام با مردم ارتباط کمتری داشته باشد و هم از ولادت فرزند ایشان باخبر شده، او را دستگیر کرده، حبس کنند و به قتل برسانند. به همین دلیل بارها به تفتیش خانه حضرت اقدام کردند. به محض رسیدن خبر ولادت حضرت مهدی(عج)، مأموران برای گرفتن نوزاد به خانه حضرت رفتند و دیدند سرداب پر از آب شده و حضرت نیست. نکته جالب توجه این است که تولد حضرت مهدی(عج) مانند حضرت موسی(ع) مخفی است و زندگی ایشان نیز شبیه به زندگی حضرت موسی(ع) است.
تدابیر امام عسکری(ع) در شرایط حاکم بر جامعه
ائمه اطهار(ع) با توجه به درایت و ذکاوت فوق‌العاده در شرایط خاص تدابیر و راهبردهایی داشتند که با این راهبردها در انجام تکلیف امامت، هدایت امت و حفظ اسلام اقدامات ویژه‌ای انجام دادند. امام حسن عسکری(ع) به اقتضای ویژگی و محدودیت شرایط خاص در این دوره راهبردهای حیرت‌آوری به‌کار بست که امامت حفظ شود و دین از حیله‌های عباسیان و انحرافات آنان نجات یابد.
امام هادی(ع) تدابیری برای شرایط زمان خود داشت که امام حسن عسکری(ع) برای ادامه همان شرایط روش و تدبیر ایشان را ادامه داد و این برنامه را به غایت رساند و شیعه را برای پذیرش و تحمل دوره غیبت حضرت مهدی(عج) آماده کرد. نخستین تدبیری که امام اندیشید، استفاده از ابزار مختلف مانند چوب و لفاف دست‌فروشی برای ارسال پیام و پیک پنهان برای ارتباط با پیروان خود بود.
راهکار بعدی امام این بود که از طریق فعالیت‌های مخفی نزدیک‌ترین یاران خود با شیعیان ارتباط برقرار می‌کرد؛ برای این منظور از افراد مورد اعتماد، نمایندگانی در نقاطی چون بغداد و مراکز مهم جمعیتی که آن‌ها نیز به افرادی در مناطق و مراکز متصل بودند مرتبط می‌شد. همچنین تماس مستقیم با امام با فرستادن افرادی از طرف شیعیان به محضر آن حضرت نوع دیگری از وجود ارتباط میان امام و دوستانش بود.
از آنجا که ارتباط با امام به سختی صورت می‌گرفت، تربیت شاگرد در این دوره بسیار سخت شد، اما امام حسن عسکری(ع) از هر طریق و روشی به شاگردان خود متصل شده و آنان را از همه امور، حتی اسرار غیبت فرزند و مخفی بودن ولادت آگاه کرد. سرانجام حسادت و حصر دشمنان امام به آنجا منجر شد که ایشان در روز جمعه هشتم ربیع‌الاول سال ۲۶۰(ه. ق) در سن ۲۸ سالگی به شهادت رسید و هنوز نیز مزار ایشان نه تنها پناهگاه پیروان و مسلمانان بلکه تمام بشریت است، بنابراین در سختی‌ها از توسل به این چشمه نور نباید غفلت کرد.
انتهای پیام
منبع: ایکنا
