بازدیدها: 5
نبوت در بهائیت
بزرگان فرقه بهائیت برای اثبات فرضیات خود در ارتباط با مسئله نبوت، علاوه بر مبرا دانستن ذات خداوند از اسامی و صفات، ادعای دیگری نیز مطرح می کنند. در این ادعا که به نظریه «وحدت مظاهر امر» شهرت دارد، مظاهر امر الهی، همه شامل یک حقیقت واحد می شوند.
نظریه وحدت مظاهر امر در بهائیت
بر اساس این نظریه، مظاهر امر الهی از حقیقتی واحد برخوردارند که در طول تاریخ، در قالب بدن های گوناگون، خود را نشان می دهد. به دیگر سخن، در این نگاه، حضرت نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و رسول مکرم اسلام (ص) و همچنین علی محمد شیرازی (مؤسس بابیت) و میرزا حسینعلی نوری (مؤسس بهائیت)، همگی مصادیق یک حقیقت هستند و همه، در مقام یک ذات، یک نفر، یک روح، یک جسد و یک امر واحد می باشند. (1)
بر این اساس، هر پیامبری را که پیش از این مبعوث شده و یا پس از این مبعوث خواهد شد، می توان محمد نامید. (2)
استناد پیروان بهائیت در اثبات این ادعای خود به بخشی از آیه 285 سوره بقره است که خداوند می فرمایند:
“… لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ…“.
“… ما میان هیچ یک از پیغمبران خدا فرق نگذاریم…“.
نقد و بررسی فرضیه وحدت مظاهر امر
نظریه وحدت مظاهر امر، مسئله ای است که در میان عرفای اسلامی نیز رواج دارد. اما این مسئله، با برداشت بزرگان فرقه بهائیت از آن در رابطه با موضوع نبوت، تفاوتی قابل توجه دارد. تنها یکی از نتایج نادرستی که بهائیان به سبب این نظریه، رد خاتمیت پیامبر مکرم اسلام (ص) است.
رد برداشت مسلمانان از مسئله خاتمیت، توسط بهائیان
برخی از آیات قرآن در کنار روایات متعدد در این زمینه، گویای این است که حضرت محمد (ص) آخرین پیامبر بودند و پس از ایشان، دیگر پیامبری نخواهد آمد. از جمله این آیات می توان به آیه 40 سوره احزاب اشاره نمود که می فرماید:
” مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَٰكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ ۗ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا“.
” محمد (ص) پدر هیچ یک از مردان شما نیست. لیکن او رسول خدا و خاتم انبیاست، و خدا همیشه بر همه امور عالم آگاه است“.
حال آن که بزرگان فرقه بهائیت، با استفاده از نظریه وحدت مظاهر امر ادعا می کنند که خاتمیت پیامبر اسلام (ص) با بعثت مظاهر پس از ایشان منافاتی ندارد. به دیگر سخن، از آن جا که همگی پیامبران الهی صاحب شریعت، اشاره به یک حقیقت واحد دارند و تنها تفاوت موجود در بدن آن هاست، بر این اساس، مظاهر بعدی، اساساً با پیامبر اسلام (ص) یکی هستند. گویی خود آن حضرت، دوباره پا به جهان گذاشته اند. (3)
در تصور بهائیان، از آن جا که همه پیامبران صاحب شریعت، یکی هستند، بنابراین، فرقی بین اولین و آخرین آن ها نیست. از این رو، میرزا حسینعلی نوری در این رابطه می نویسد:
” پس، از اين بيانات معلوم شد که اگر در آخر لا آخر طلعتی بيايد و قيام نمايد بر امری که قيام نمود بر آن طلعت اوّل لا اوّل، هر آينه صدق طلعت اوّل بر طلعت آخر می‌شود؛ زيرا که طلعت آخر لا آخر قيام نمود به همان امر که طلعت اوّل لا اوّل بر آن قيام نمود.
این است که نقطه بیان (4)، روح ماسواه فداه، شموس احدیه را به شمس مثال زده اند که اگر از اول لا اول الی آخر لا آخر طلوع نماید، همان شمس است که طالع می شود. حال اگر گفته شود این شمس، همان شمس اولیه است، صحیح است. و اگر گفته شود که رجوع آن شمس است، ایضاً صحیح است. و همچنین از این بیان صادق می آید ذکر ختمیت بر طلعت بدأ و بالعکس. زیرا که آن چه طلعت ختم بر آن قیام می نماید، به عینه همان است که جمال بدأ بر آن قیام فرموده“. (5)
البته با توجه به این تفسیر عجیب از آیه شریفه سوره احزاب، حسینعلی نوری فراموش نموده که توضیح دهد، به چه دلیل باید خداوند متعال، پیامبر اسلام را «خاتم النبیین» بنامد. حال آن که این صفت درباره هیچ یک از پیامبران الهی دیگر بیان نمی شود.
ادامه دارد…
موضوعات مرتبط:
بهائیت، عامل ایجاد درگیری میان زرتشتیان دوره قاجار (بخش اول)
پی نوشت ها:
1) نوری، حسینعلی (1998) میلادی، ایقان، آلمان، مؤسسه ملی مطبوعات بهائی آلمان، ص 118.
2) ابراهیم خان، محمد، محمد خاتم انبیاء، بی تا، بی جا، بی نا، ص 30.
3) سعیدی، نادر، آئین جهانی بهائی، بی تا، بی جا، بی نا، ص 27.
4) منظور از «نقطه بیان»، سید علی محمد شیرازی، بنیان گذار فرقه بابیت است.
5) نوری، حسینعلی (1998) میلادی، ایقان، آلمان، مؤسسه ملی مطبوعات بهائی آلمان، ص 172.
منابع:
- غفاری هشجین، ز.، کشاورز شکری، ع.، اکار، ح. (1390)، چرایی فرقه بودن بهائیت، معرفت ادیان، سال دوم، شماره دوم، ص 43-64
- خسروپناه، ع. (1388)، سیر انتقادی در تاریخ و باورهای بهائیت، کتاب نقد، سال یازدهم، شماره پنجاه و دوم و پنجاه و سوم، ص 13-58
- رهنمایی، ح. (1393)، نقدی بر مهم ترین مستمسکات بهاییان در ایراد شبهات کلامی درباره ختم نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، سال پنجم، شماره دوم، پیاپی 13، ص 49-66
