بازدیدها: 0
اولین سرکرده بهائی، «حسینعلی نوری »در جایی می گوید: «ای کنیزان! مردانه بر امر حق قیام نمایید. بسی از نساء که الیوم عندا… از رجال مذکور و بعضی رجال که از نساء محسوب. » نگاه حاکم بر چنین ادبیاتی، نشان می دهد در افکار گوینده، زن بودن، حقارت بار و نقصی است که اگر بخواهد به قوت تبدیل شود، باید سمت و سویی مردانه بگیرد.
به گزارش فاران نیوز، شکاف های جنسیتی میان زنان و مردان، مسئله ای است که ریشه آن به گذشته های بسیار دور بازمی گردد. تقریباً از دوره شکل گرفتن زندگی کشاورزی و شروع یک جانشینی، جوامع، یک جنس (اغلب مرد) را بر دیگری برتری داده و به موجب این امر، حقوق کمتری برای دیگری در نظر گرفته شد.
با پیشرفت علم و گسترش فهم اجتماعی، تحولات مثبت بسیاری در این حیطه به وجود آمد که طبیعتاً به دلیل اهمیت این مبحث، همواره مورد توجه است. حساسیت بالای این موضوع و تأثیرگذاری آن بر جنبه های مختلفی چون خانواده و جامعه، بستر آماده ای برای انواع سوءاستفاده ها ایجاد کرده، از بیگاری کشیدن و استثمار زنان توسط کارخانه های تازه صنعتی شده تا آسیب های فرهنگی که تا به امروز ادامه داشته است.
در این میان، فرقه ها نیز برای جذب و افزایش نیرو، حساب ویژه ای بر جذب زنان باز کرده اند. بهائیت، یکی از این فرقه هاست که ادعاهای گزاف بسیاری در مورد نگرش بهائیت به زن عنوان کرده، اما بررسی جنبه های مختلف این موضوع، در این مجال نمی گنجد. نوشتار حاضر در نظر دارد، تنها یکی از ده ها ادعای این فرقه را با چند مثال، روشنگری کند.
عباس نوری، پسر پیامبرخوانده بهائیان که خود را«عبدالبها » نامیده بود، برای جلب حمایت کشورهای غربی و همین طور جذب نیروهای تشکیلاتی، اصول و دستورالعمل هایی برای بهائیت ایجاد کرد که بعضاً با اعتقادات پدرش نیز مغایر بود. بخش عمده ای از اصول فکری نوینی که بهائیت برای خود ایجاد نمود، از سفرهای وی به اروپا و امریکا نشأت می گیرد. عباس نوری، ضمن این سفرها با آداب و فرهنگ غرب آشنا شد و اصول و تعالیمی تنظیم کرد که به « تعالیم دوازده گانه بهائی »معروف شدند؛ موضوعاتی که نه تنها ابداعی و نوین نبودند، بلکه طرح این مباحث توسط چنین تشکیلاتی، بیشتر جنبه تبلیغی داشته است، چرا که بسیاری از دستورالعمل های بهائیت در عالم واقع، در مغایرت با این اصول قرار می گیرد. با این حال، بهائیان با استفاده از اصول مزبور، تبلیغات گسترده ای در جهت امروزی کردن باور خود به راه انداخته اند.
یکی از بندهای این ۱۲ اصل، «تساوی حقوق رجال و نساء »است؛ موضوعی با ظاهری فریبنده که دستمایه مبلغان بهائی برای جذب و خوش و آب رنگ نشان دادن بهائیت است، اما با نص آموزه های این فرقه هم در تضاد قرار دارد. مقصود این مطلب، بررسی صحت یا مردود بودن تساوی حقوق مرد و زن نیست، بلکه می خواهیم نشان دهیم با توجه اینکه بهائیت در موارد گوناگون این ادعای خود را نقض می کند، حق صحبت از تساوی را نداشته و گنجاندن این اصل، به مانند دیگر اصول، تنها شعاری توخالی است. پیش از بررسی مصادیق عینی تر، بد نیست گوشه هایی از ادبیات و گفته های پیشوایان بهائیت را در این زمینه، مورد اشاره قرار دهیم. اولین سرکرده بهائی، «حسینعلی نوری »در جایی می گوید: «ای کنیزان! مردانه بر امر حق قیام نمایید. بسی از نساء که الیوم عندا… از رجال مذکور و بعضی رجال که از نساء محسوب. » نگاه حاکم بر چنین ادبیاتی، نشان می دهد در افکار گوینده، زن بودن، حقارت بار و نقصی است که اگر بخواهد به قوت تبدیل شود، باید سمت و سویی مردانه بگیرد.
پسرش، سرکرده دوم این فرقه هم نظر قطعی خود را که ناقض هرگونه ادعای تساوی است، چنین عنوان می کند: «هرچند نساء با رجال در استعداد و قواء شریکند ولی شبه های نیست که رجال، اقدمند و اقوی حتی در حیوانات مانند کبوتران و گنجشگان و طاووسان و امثال آنان هم این امتیاز مشهود. »این جملات، تیر خلاصی است برای شناختن دورویی و دروغگویی این فرقه، اما داستان، تنها به حرف های نامناسب سرکردگان در مورد زنان ختم نمی شود و باید گفت متأسفانه در دستورالعمل های ارائه شده درباره مسائل مختلفی چون ارث، مهریه، حج، تربیت، عضویت در مهم ترین بخش مدیریتی فرقه و…، اوضاع بدتر هم می شود. برای نمونه، در رابطه با موضوع ارث، تبعیض های بسیاری در مورد زنان و مردان وجود دارد که چندمورد را ذکر می نماییم:
• « و قرار دادیم خانه مسکونی و لباس های مخصوص متوفی را برای فرزندان ذکور و نه برای دختران و سایر وراث »
• « بیت مسکون در هر صورت، مال بکر است. خواه از میت، چیز دیگری باقی ماند یا نماند ولد بکر از سایر اموال نیز سهم خویش می برد. »
• « هر آنچه زوج به نام زوجه اش خریده باشد، باید جزء مایملک زوج محسوب و بین وراث قسمت شود، مگر البسه مستعمله و جواهرات و غیر آن که به اثبات، معلوم شده باشد زوج به زوجه بخشیده است. »
همان طور که در این احکام آمده، بهائیت معتقد است خانه مسکونی و البسه پدر فوت شده، به پسر بزرگ و اگر زنده نباشد به پسر بعد ارث می رسد، در هر حال همسر و دختران متوفی از آن سهمی ندارند. همچنین تشکیلات بهائی، زن را حتی مالک آنچه شوهرش در زمان حیات خویش به نام همسرش خریداری کرده، ندانسته و حکم داده که آن مال نیز باید پس از فوت شوهر، بین وراث تقسیم شود، مگر لباس و زیورآلات به شرط آنکه زن بتواند اثبات کند برای خودش خریداری شده است. مورد بعد، مهریه در بهائیت است که کاملاً با کرامت انسانی در تضاد قرار دارد. این موضوع، نه تنها با تساوی حقوق مورد ادعای بهائیت، تناسبی ندارد که حتی میان زنان هم تبعیض قائل بوده و شأن و اعتباری ساختگی تعیین می سازد:« مهر به اعتبار زوج است، اگر از اهل مدن (شهر) است، ذهب (طلا) و اگر از اهل قری(روستا) است، فضه ( نقره).»
در رابطه با مشکل تعیین مهریه در بهائیت و بی منطق بودن درجه بندی روستانشینان و شهرنشینان، نکات بسیاری وجود دارد، اما به همین بسنده می کنیم :آیینی که نمی تواند بین فرد روستانشین و شهرنشین، تساوی قائل باشد، چگونه مدعی تساوی جهانیان است؟ به طور کلی، مشکلات زیادی در تقسیم بندی های مربوط به ارث و رفتار با زنان در بهائیت در قالب حکم وجود دارد که خوشبختانه به دلیل عدم وجود حکومت بهائی در هیچ کجای جهان، چنین احکامی، اجرایی نمی شود. البته مبلغان بهائی نیز همواره می کوشند این جنبه های پاک نشدنی فرقه خود را پنهان نگاه دارند. با این حال، مشکلی که هنوز نتوانسته اند برای آن توجیه قانع کننده ای ارائه کنند، عدم جواز عضویت زنان در بالاترین مرکز تشکیلات بهائی است.
بالاترین مرکز بهائیت که آن را «بیت العدل » می نامند، در متون بهائی از ارکان اصلی این فرقه است که البته در کنار «ولی امر»، معنا می یابد. اکنون این مرکز که در «حیفا» واقع در فلسطین اشغالی قرار دارد، به دلیل عقیم بودن سومین و آخرین سرکرده فرقه و نبود ولی امر، حتی از نظر بسیاری از بهائیان نیز مشروعیت ندارد. در هر حال، عمده تحرکات بهائیت از این مرکز خط دهی و کنترل می شود و بهائیان، قوانین و دستورالعمل های خود را از آن دریافت می کنند؛ جایی که هیچ زنی حق عضویت در حلقه اصلی آن را ندارد.
هرچند بهائیت کوشیده به اشکال مختلف، این قضیه را توجیه کند اما همچنان مسئله ای حل نشدنی و لکه ننگی برای این فرقه و ادعای دروغینش است. «یکی از این توجیهات بهائیان، این است که عدم عضویت زنان در بیت العدل، یک نوع معافیت است و عضویت در بیت العدل یک وظیفه است و نه یک حق. حقیقت، این است که مسئله عدم عضویت زنان در بیت العدل، از مقوله معافیت یا تخفیف یا چیزی شبیه به این نیست، زیرا در اینجا سخن از «ممنوعیت عضویت خانم های بهائی در بیت العدل است » و خود « ولی امر بهائی »، به صراحت از لفظ « Exclusion » به معنی ممنوعیت و محرومیت، استفاده کرده است. همچنین، اگر این مقوله از جنس معافیت بود، همان گونه که بهائیت در مورد موضوع« معافیت خانم ها از انجام حج و… » حکم معافیت صادر کرده، در مورد این مسئله هم از لفظ « عفو » استفاده می شد. در مورد اینکه « عضویت در بیت العدل»، «حق »است یا« وظیفه »، بهترین روش پاسخگویی، مراجعه به آثار امری و مطالعه نظرات رهبران بهائی در این مورد است.
دومین سرکرده بهائیت، این مقوله را جنس حق ولی استثنا عنوان می کند : «در شریعت ا… نساء و رجال در جمیع حقوق مساوی اند، مگر در بیت العدل عمومی، زیرا رئیس و اعضای بیت العدل به نص کتاب از رجالند… ». این اشارات نشان می دهد که این مسئله یک نابرابری حقوقی است. به این ترتیب، حتی سران بهائی نیز قادر به توجیه مسئله تحریم عضویت زنان در این مرکز و تناقض آن با اصل« تساوی حقوق رجال و نساء » نبوده و این امر، شاهدی است بر اینکه بهائیت در نظر و عمل، اعتقاد خاصی به حقوق زنان نداشته و این موضوع جایگاهی در آموزه های آن ندارد، بلکه مقصودش از طرح این مدعا، تنها سودجویی و جلب توجه افکار عمومی است. قسمت تلخ ماجرا این است که بهائیت با نفوذ به سازمان ملل و انجام فعالیت های به ظاهر انسان دوستانه، خود را یکی از سردمداران احیای حقوق زنان می داند.
مرکز اصلی فرقه در پیام های گوناگون، اعضا را به تأکید بر این جنبه دروغین بهائیت تشویق می کند و در کمال وقاحت از برابری حقوق زن و مرد و ابداعی بودن آن در بهائیت سخن می گوید: «تساوی حقوق زن و مرد برای شما امری ساخته و پرداخته دنیای غرب نیست، بلکه حقیقتی روحانی و همگانی و جنبه ای از ماهیت نوع انسان است که صدوپنجاه سال پیش حضرت بهاءا… آن را در وطن خویش، ایران، تعلیم فرمودند؛ احترام به حقوق زنان و پذیرفتن برابری آن با حقوق مردان، از مستلزمات عدالت اجتماعی و موجب تقویت و استحکام زندگی خانوادگی است و با متعالی ترین مراتب تنزیه و تقدیس، هماهنگ می باشد.»
در همین راستا، گروه های مختلف بهائی، طی نقشه هایی که توسط مرکز فرقه تنظیم می شود، در نقاط گوناگون جهان، کنفرانس های مختلفی برگزار یا در نشست های گوناگون شرکت می کنند تا مشخصاً درباره توجه بهائیت نسبت به حقوق زنان، تبلیغ کنند. مثلاً، در گردهمایی که در «جمهوری دموکراتیک کنگو»، به مناسبت صدمین سال درگذشت دومین سرکرده فرقه برگزار شد، محور سخنرانی ها پیرامون دستاوردهای بهائیت در رابطه با پیشرفت زنان بود و نماینده های بهائی در طول چنین مراسماتی، آثاری از بهائیت را عرضه می دارند که بر پیشرفت زنان تأکید دارد، تا جایی که معاون شهردار کنگو -با ناآگاهی- به وجد آمده و بیان می کند: «اگر اصول بهائی که ترویج دهنده صلح و ارتقای جایگاه زنان است، زودتر جزئی از زندگی اخلاقی اجتماع ما شده بود، پیش از این به برابری کامل دست پیدا کرده بودیم. » در صورتی که درون بهائیت، به هیچ وجه خبری از برابری نیست. البته به نظر می رسد در تعامل با جمع یا خانواده های بهائی که زنان نقش فعال و پررنگی در پیشبرد امور ایفا می کنند، باید گفت زنان تا آنجا برای بهائیت، ارزشمندند که حتی از زندگی شخصی خود گذشته و به صورت تمام و کمال در اختیار منویات و برنامه های تشکیلات قرار گیرند. در پایان به نقل قول بخشی از خاطرات یک جدا شده از این فرقه که به واقعیت درونی خانواده های بهائی اشاره دارد، بسنده می کنیم: «هر بهائی -مخصوصاً اگر دارای مسئولیت تشکیلاتی باشد- کاملاً در اختیار بهائیت است. خانواده، منزل، دارایی و درآمد، همه و همه، تحت سیطره و تملک تشکیلات قرار دارد. این امکان وجود نداشت که فقط زمانی خاص را برای فعالیت بهائی در نظر گرفت. همیشه باید آماده می بودم. گاهی پیش می آمد که یک هیئت یا لجنه، دچار مشکلی می شد و برای ارائه راهکار نزد من می آمدند. بنابراین، در حین تمام امورات و زندگی شخصی، همواره گوش به زنگ بودم که اگر نیاز تشکیلاتی پیش آمد، در اختیارشان باشم. در مورد خانم ها هم به همین ترتیب بود؛ یعنی زن در اجرای شعائر دینی خود، آزاد نیست. در بهائیت حتی مسائل به اصطلاح اعتقادی هم باید زیر نظر مسئولان انجام شود. بارها پیش می آمد که خانمی را از طرف تشکیلات احضار می کردند و آن زن موظف بود در هر زمانی در اختیارشان باشد، خانواده هم مستأصل و تسلیم بودند. خانم ها را با مردهای دیگر حتی بدون حضور هیچ یک از اعضای خانواده، به بهانه های مختلف مثل اجرای موسیقی و… به مسافرت تبلیغی می فرستادند و اگر کسی اعتراضی داشت، مورد سرزنش واقع می شد که تو بهائی نیستی، کمی از خلق و خوی اسلامی داری، مناجات بخوان تا نور بهائی به قلبت بتابد !تشکیلات این طور جا انداخته بود که نباید برای مرد و زن مهم باشد شب همسرش کجاست، با که می رود، با که می خوابد و… و این نوع بی خیالی ها را به «منش بهائی » تعبیر می کردند. »
انتهای پیام
منبع: انجمن ضد فرقه
