بازدیدها: 4
در روایت داریم که پیامبر اکرم، فردی به نام عمرو بن حزام را به یمن فرستاد و به او دستور داد وقتی به آنجا می روی، آموزه های اسلام را به مردم تعلیم کن و آنها را به سوی اسلام دعوت کن اما بدان هر مسیحی یا یهودی که مسلمان شود، به جمعیت مسلمانان افزوده خواهد شد و هرحقوقی که مسلمان دارد شامل آنها نیز می شود. هرکس بر دین خود باقی بماند، هرگز نباید او را شکنجه یا مجبور به ترک دین خود نمایی و نباید کرامت و حرمت آنان شکسته شود.
به گزارش فاران نیوز، نویسنده کتاب «نگرانی های پیامبر» و موسوعه 20 جلدی «زندگانی پیامبر اکرم در سیره اهل بیت(ع)» گفت: از اوایل انقلاب اسلامی هرچه جلوتر آمدیم، توجه به کرامت و آزادگی انسانی کمتر شده است و دلیل آن هم یکسری مسامحه و سهل انگاری مسئولان ذیربط و نداشتن برنامه بر اساس فقه اسلامی است.
حجت الاسلام حیدرعلی مظفری اظهار داشت: کرامت انسانی مقوله مهمی است که در عرصه مذهبی و بین المللی مورد بحث و گفت وگو قرار گرفته است. متاسفانه در برخی موارد هم دیده می شود، بحث «کرامت انسانی» مورد سوء استفاده هایی قرار می گیرد.
وی با بیان اینکه حدود 47 آیه قرآن کریم درباره «کرامت انسانی» است، گفت: در این زمینه آیات 70 سوره اسراء و 13 سوره حجرات مورد توجه بیشتر قرار گرفته است.
وی ادامه داد: در آیه «ولقد کرمنا بنی آدم….» بین دانشمندان اسلامی و مفسران این اختلاف نظر وجود دارد که کرامت، ذاتی انسان است یا اکتسابی؟ اما آنچه ما درباره سیره نبوی براساس قرآن کریم بحث می کنیم، این است که براساس آیه 70 سوره اسراء انسان دارای کرامت ذاتی است. و براساس آیه 13 سوره حجرات، کرامت انسان، اکتسابی است.
وی عنوان کرد: بر این اساس، معنای «کرامت» اهمیت پیدا می کند؛ در لغت، «کرامت» به معنای شرافت، بخشندگی، بزرگواری و سخاوت آمده است. وقتی این معانی را با سیره نبوی تطبیق می دهیم، درمی یابیم که انسان دارای شخصیت و احترام است و نقطه مقابل آن، ملامت، اهانت و حقارت است که با کرامت انسانی سازگاری ندارد. این مفهوم را از آیه 7 سوره حجر درمی یابیم؛ «وَمَنْ یُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُکْرِمٍ؛ کسی که خدا خوار و ذلیل گرداند دیگر کسی او را عزیز و گرامی نتواند کرد».
وی تصریح کرد: حفظ حقوق انسان (جان و مال و عرض و آبرو) با توجه به کرامت ذاتی انسان در سیره نبوی دارای اهمیت بوده و بر آن تاکید شده است.
نویسنده کتاب «نگرانی های پیامبر(ص)» درباره آیه «لااکراه فی الدین قد تبین الرشد من الغی» گفت: در تفسیر این آیه باید توجه داشت که مراد از این آیه، مرحله پذیرش دین است یا مرحله بعد از مسلمان شدن و اجرای احکام دینی؟ به نظر می رسد، مراد از این آیه این است که پذیرش دین اجباری نیست. متاسفانه بدفهمی در اینجا بین برخی به وجود آمده است؛ وقتی حدّی از حدود الهی در کشورهای اسلامی اجرا می شود یا با ناهنجاری ها مقابله ای صورت می گیرد، صدا بلند می شود که در دین، اجباری نیست.
وی ادامه داد: در هیچ کجا از سیره نبوی شما نمی بینید که پیامبر اکرم (ص) با زور شمشیر یا با وعده دادن امتیازاتی، کسی را اجبار به پذیرش اسلام کرده باشد. اما در مرحله بعد از پذیرش اسلام، پیامبر اکرم (ص) براساس آیات قرآن کریم، یکسری قوانین و حدودی را معین کرده است تا هرکسی در اشاعه فحشا و حرمت شکنی دین آزاد نباشد.
وی با بیان اینکه پیامبر اکرم (ص) هرگز برای قبولاندن دین اسلام به گروه و طایفه ای از «زور» استفاده نکرده است، گفت: در روایت داریم که پیامبر اکرم، فردی به نام عمرو بن حزام را به یمن فرستاد و به او دستور داد وقتی به آنجا می روی، آموزه های اسلام را به مردم تعلیم کن و آنها را به سوی اسلام دعوت کن اما بدان هر مسیحی یا یهودی که مسلمان شود، به جمعیت مسلمانان افزوده خواهد شد و هرحقوقی که مسلمان دارد شامل آنها نیز می شود. هرکس بر دین خود باقی بماند، هرگز نباید او را شکنجه یا مجبور به ترک دین خود نمایی و نباید کرامت و حرمت آنان شکسته شود.
آقای مظفری با اشاره به جریان مباهله پیامبر اکرم با مسیحیان نجران اظهار داشت: بعد از پذیرش شکست توسط مسیحیان، می بینیم که پیامبر در اینجا بازهم آنها را به زور مسلمان نمی کند بلکه صلح نامه ای با آنها منعقد می نماید با این مضمون که« مسیحیان در زیر سایه پیامبر و در ذمّه مسلمین زندگی کنند و دارایی و جان و خانواده و تجارت آنها محفوظ و در امان است. مبادا مسلمانان، حقی از حقوق آنها را ضایع نمایند».
وی در بخش دیگری از گفت وگوی خود به مقوله آزادی در سیره پیامبر اسلام اشاره کرد و بیان داشت: اعتراض در جامعه زمان پیامبر وجود داشت حتی وقتی مردم اعم از مسلمان و غیرمسلمان با مفهوم گنگ و مساله مبهم مواجه می شدند از پیامبر سئوال می کردند. اما یکسری اعتراضاتی بود که از نقد و سئوال و جواب فراتر می رفت و سبب سلب آزادی دیگران و در مواردی تخریب اموال عمومی می شد که این برای پیامبر قابل تحمل نبود چون این افراد برای حفظ کرامت خود، کرامت و بعضا جان و آبروی دیگر انسان ها را در مخاطره قرار می دادند.
وی ادامه داد: درباره «آزادی» در سیره نبوی باید بین مقوله فردی و شخصی با مقوله عمومی و علنی تفاوت قائل شد. فردی ممکن بود در مکان خلوت خودش و به دور از انظار دیگران مرتکب فعل حرامی بشود، این آزاد است. اما وقتی از فضای فردی و اختصاصی عبور می کرد و در فضای عمومی قرار می گرفت، از باب اشاعه فحشا و منکرات «آزادی» نداشتند. در روایت داریم که وقتی کسی به محضر پیامبر می رسید و اقرار به گناه مستوجب حدّ می کرد، پیامبر در بسیاری موارد مانع می شدند و اقرار به آن گناه را مغایر کرامت انسان می دانستند. در زمان امیرالمومنین (ع) هم کسی به محضر ایشان رسید و با اقرار به گناه درخواست جاری شدن حدّ را می کردند، امیرالمومنین (ع) موضوع را به نحوی به تاخیر می انداختند تا آن شخص از بیان خصوصیات گناه منصرف شود و حدّ بر او جاری نشود.
وی گفت: از اوایل انقلاب اسلامی هرچه جلوتر آمدیم، توجه به کرامت و آزادگی انسانی کمتر شده است و دلیل آن هم یکسری مسامحه و سهل انگاری مسئولان ذیربط و نداشتن برنامه بر اساس فقه اسلامی است. اگر آموزه های فقهی که در دین اسلام بیان شده است، مجریان کشور به اجرا می گذاشتند جلوی خیلی از این مشکلات و ناهنجاری ها گرفته می شد.
وی ادامه داد: راهکار برون رفت از این وضعیت، بازگشت جامعه به قرآن کریم و سیره رسول خداست. بدین معناکه مسئولان و مجریان در رفتارهای خود بازبینی کرده و عمل و روش خود را مطابق را پیامبر اکرم (ص) کنند تا جامعه هم با دیدن این تغییر مجریان، اصلاح شوند چراکه «الناس علی دین ملوکهم».
وی عدالت را «وضع شیء فی موضعه» تعریف کرد و گفت: آزادی اگر براساس آموزه های دینی باشد عین عدالت است، اما آزادی که امروز لقله زبان شده است، براساس فهم کسانی است که مدعی «عدالت» هستند. در جوامع امروزی کجا سراغ دارید که مجریان، عدالت اسلامی را رعایت کنند؟ آزادی تبدیل به یک مساله بازاری شده است. در کدام جامعه اعم از مسلمان و یهود و مسیحیت سراغ دارید که اینها براساس مبانی دین خودشان دنبال آزادی و عدالت باشند؟ آزادی، آزادیخواهی، عدالت و عدالتخواهی امروز جایگاه خود را از دست داده است. اگر کسی امروز سخن از آزادی و عدالت به میان می آورد، منظور آن آزادی و عدالتی است که خود فهم کرده است.
انتهای پیام
منبع: شفقنا
