بازدیدها: 2
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در قیامت
بزرگان فرقه بهائیت، ضمن رد تفاسیر علمای مسلمان در ارتباط با مفاهیم بکار رفته در آیات قیامت، به ارائه برداشت های خود در این رابطه می پردازند. از جمله این موضوعات، مفهوم مرگ و زندگی در قرآن است. از این رو، در این نوشتار، برداشت بهائیت از مفهوم مرگ و زندگی در ارتباط با آیات قیامت بیان می شود.
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در ارتباط با آیات قیامت
بهائیان بر این باورند که قیامت به معنای قیام مصلحی جدید و نسخ دین گذشته است. به بیانی دیگر، در برداشت بزرگان فرقه بهائیت، این گونه نیست که آخرالزمانی وجود داشته باشد و قیامتی رخ دهد که در آن کوه ها مانند پشم زده شده گردند و ستارگان فرو ریزند. بلکه قیامت، امری است که پس از دوران افول یک دین رخ می دهد. در این زمان، خداوند دینی جدید فرو می فرستد و مؤمنان به پیامبر و شریعت جدید، گویی در بهشت برین قرار می گیرند.
به دیگر سخن، در برداشت بزرگان فرقه بهائیت از مفهوم قیامت در قرآن کریم، تنها نقطه اشتراکی آن ها با پیروان ادیان الهی در واژه «قیامت» است. حال آن که تعریفی که آن ها از این واژه ارائه می دهند، هیچ تناسبی با تعاریف موجود در ادیان الهی ندارد.
علی محمد شیرازی، بنیان گذار فرقه بابیت که خود را ناسخ دین اسلام نامید، در توضیح برداشت خود از آیات قیامت در قرآن کریم می نویسد:
“مراد از یوم قیامت، یوم ظهور شجره حقیقت است و مشاهده نمی شود که احدی از شیعه، یوم قیامت را فهمیده باشد. بلکه همه موهوماً امری را توهم نموده که عندالله حقیقت ندارد و آن چه عندالله و منه، عرف اهل حقیقت مقصود از یوم قیامت است، این است که وقت ظهور شجره حقیقت در هر زمان به هر اسم الی حین غروب آن یوم قیامت است. مثلاً از یوم بعثت عیسی تا یوم عروج آن، قیامت موسی بوده که ظهورالله در آن زمان ظاهر بود به ظهور آن حقیقت که جزا داد هر کس که مؤمن به موسی بود. …و از حین ظهور شجره بیان (علی محمد باب)، الی ما یغرب قیامت رسول الله هست که در قرآن خداوند وعده فرموده بود که اول آن بعد از دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاول سنه 1260 اول یوم قیامت قرآن بود“. (1)
در کلام علی محمد شیرازی (باب) مشاهده می شود، بهائیان بر این عقیده اند که قیامت دین اسلام با ظهور فرقه بابیت به وقوع پیوست؛ همان طور که قیامت دین مسیح (ع) با ظهور پیامبر مکرم اسلام (ص) واقع شد و قیامت دین حضرت موسی (ع) نیز با پیدایش دین حضرت عیسی (ع) رقم خورد.
میرزا حسینعلی نوری (بهاء)، بنیان گذار فرقه بابیت در توضیح کلام علی محمد باب می نویسد:
میرزا حسینعلی نوری در تأیید سخن علی محمد باب می نویسد:
“مقصود از موت و حيات که در کتب مذکور است، موت و حيات ايمانی است. …«و نُفخَ في الصُّورِ ذَلِکَ يَومُ الوَعيدِ و جَاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَها سَائقٌ و شَهِيدٌ» که معنی ظاهر آن اين است: دميده شد در صور و آن است يوم وعيد که به نظرها بسيار بعيد بود. و آمد هر نفسی برای حساب و با اوست راننده و گواه. …مقصود از صور، صور محمدی است که بر همه ممکنات دميده شد و قيامت، قيام آن حضرت بود بر امر الهی. و غافلين که در قبور اجساد مرده بودند، همه را به خلعت جديده ايمانيه مخلع فرمود و به حيات تازه ي بديعه زنده نمود. …خلاصه معنی آن که: هر عبادی که از روح و نفخه مظاهر قدسه در هر ظهور متولد و زنده شدند، بر آن ها حکم حيات و بعث و ورود در جنت محبت الهيه می شود و من دون آن، حکم غير آن که موت و غفلت و ورود در نار کفر و غضب الهی است، می شود.
و در جميع کتب و الواح و صحائف، مردمی که از جام های لطيف معارف نچشيده اند و به فيض روح القدس، وقت قلوب ايشان فائز نشده، بر آن ها حکم موت و نار و عدم بصر و قلب و سمع شده. … هرگز در هيچ عهد و عصر، جز حيات و بعث و حشر حقيقی مقصود انبياء و اولياء نبوده و نيست. و اگر قدری تعقل شود، در همين بيان آن حضرت، کشف جميع امور می شود که مقصود از لحد و قبر و صراط و جنّت و نار چه بود. و ليکن چه چاره که جميع ناس در لحد نفس محجوب و در قبر هوی مدفون اند”. (2)
همان طور که مشاهده می شود، بهائیان برای اثبات ادعای خود مجبور هستند تا تفاسیری جدید در رابطه با دیگر مفاهیم قرآن نیز ارائه دهند. از این رو، نوری تأکید دارد که مقصود از مرگ و زندگی در آیات قیامت، موت و حیات ایمانی است، نه مرگ و زندگی حقیقی.
ادامه دارد…
موضوعات مرتبط:
معاد و قیامت در بهائیت (بخش اول)
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در قیامت (بخش دوم)
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در قیامت (بخش سوم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش اول)
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در قیامت (بخش چهارم)
بهائیت و مفهوم مرگ و زندگی در قیامت (بخش پنجم)
پی نوشت ها:
1) محمدی اشتهاردی، م. (1383)، بابی گری و بهائی گری، انتشارات گلستان ادب، چاپ دوم، ص 190-192.
2) نوری، حسینعلی، ایقان، ص 74-79.
منابع:
- منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
- فلاحتی، ح. (1389)، تحلیل عقاید شیخیه در بسترسازی بابیت و بهائیت، سال اول، شماره دوم، ص 159-178
