بازدیدها: 2
یکی از شگردهای رایج در آموزه‌های فرق تصوف این است که برای تفهیم جعلیات شان، نسبت‌های ناروا و نامأنوس به شخص پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیهم‌السلام می‌دهند و بنا بر نظر و منافع فرقه‌ای خودشان اصطلاح سازی نامشروع می‌کنند. اقطاب و مشایخ فرق صوفیه با رواج این شگرد متقلبانه، جایگاه و شأنیت حضرات معصومین را تنزل می‌دهند.
به گزارش فاران نیوز، یکی از شگردهای رایج در آموزه‌های فرق تصوف این است که برای تفهیم جعلیات شان، نسبت‌های ناروا و نامأنوس به شخص پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیهم‌السلام می‌دهند و بنا بر نظر و منافع فرقه‌ای خودشان اصطلاح سازی نامشروع می‌کنند. اقطاب و مشایخ فرق صوفیه با رواج این شگرد متقلبانه، جایگاه و شأنیت حضرات معصومین را تنزل می‌دهند.
به‌عنوان نمونه، یکی از کتاب‌های مشهور فرق تصوف به نام انسان کامل نوشته عزالدین نسفی از مشایخ صوفیه در قرن هفتم آورده است: پیغمبر ما (صلی‌الله علیه و آله) درویشی اختیار کرده است از جهت آنکه خاصیت‌های درویشی و توانگری را دیده و دانسته است و به امت می‌گوید که هرکه راحت و آسایش می‌خواهد، در دنیا و آخرت باید که درویشی اختیار کند و هرکه تفرقه و پراکندگی و بلا و عذاب می‌خواهد، در دنیا و آخرت باید که توانگری اختیار کند.
وی برای اثبات این ادعای دروغین، از این حدیث فقرا استفاده ابزاری و معنایی می‌کند. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: فقرا پانصد سال قبل از اغنیا وارد بهشت می‌شوند. نویسنده علی‌رغم اشراف به فحوای حدیث در خصوص فقر و مضیقه مالی برای مؤمنین, عامدانه به ادعای درویشی و پرسه‌زنی‌های صوفیانه پیوند می‌زند.
نسفی در تفسیر این حدیث به‌صراحت اعلام می‌کند: رسول می‌فرماید درویشان امّت من پیش از توانگران، به پانصد سال در بهشت روند. درنتیجه درویشی گری را مباح اعلام می‌کند و امروز معنای فقر برخلاف آنچه شریعت نبوی بیان‌شده، به معنای درویشی در میان فرق صوفیه رواج پیداکرده است.
انتهای پیام
منبع: رهپویان هدایت
