بازدیدها: 3
انتظار لذت از دین، دنیا و زندگی امری طبیعی است و انسان به صورت طبیعی این خواسته را دارد که زندگی اش همراه با لذت باشد. در مقوله دین داری نیز این مهم جایگاه خود را دارد و فرد دین دار، انتظارش از دین در کنار تمامی خواسته های دنیوی و اخروی، رسیدن به لذت مادی و معنوی نیز هست.
اینکه انسان مسلمان و دیندار بعد از چندی آموزه های دینی را به کنار می نهند و برداشت غلطی از عدم لذت در دینداری می کند متوجه متولیان فرهنگی و دینی است که می بایست این افراد را بیشتر به زوایای دین آشنا می کردند. تصور خلاف رایج متاسفانه باعث شده است که دین در زندگی روزمره از باب نشاط و لذت، کمترین جایگاه را داشته باشد. در صورتی که دقیقا برعکس است و در منظومه فکری ائمه هدی علیهم السلام و در معارف دینی اسناد متعددی بیانگر این هستند که انسان دین دار فردی شاداب و بانشاط است و از لذت های حلال دنیا امتناع نخواهد کرد. اما لذت جویی اگر از حدوحصر خود خارج شود در اینصورت شاید برای هر شخص به نوعی لذت‌طلبی باشد اما اجتماع را به مرور از نشاط و شادابی سالم دور خواهد کرد.
این مسئله آنقدر اهمیت دارد که شبه معنویت ها بر آن پافشاری بسیاری دارند و همه روش خود را با چاشنی لذت طلبی بیان می کنند. یکی از مهمترین عوامل جذب به عرفان های بدلی که اتفاقا در بین جوانان نیز بسیار بیشتر است، لذت گرایی نهفته شده در متون این نوعرفان های تقلبی است. از این رو اگر نگاهی به جامعه جذب شده توسط فرقه ها بیندازید این مسئله به وضوح هویداست که قاطبه افراد و کسانی که برای کسب معنویت در دام عرفان های دروغین افتاده اند افرادی هستند که به دنبال لذت های خود از طریق و روش آنان هستند.
ادامه دارد…
انتهای پیام
منبع: رهپویان هدایت
