بازدیدها: 6
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه
باب و بهاء، پیامبرانی بی معجزه هستند. همین امر سبب می شود تا پیروان آن ها برای فرار از پاسخ به چرایی این مسئله، به دنبال این باشند تا ارزش و اهمیت معجزه را زیر سؤال برند. حال آن که بسیاری از آیات شریفه قرآن کریم در رابطه با معجزات پیامبران الهی است. این معجزات که هم باعث می شد تا حاضرین در زمان معجزه، ایمان آورند و هم غایبین در آن عصر، با توجه به تکرار و تذکر آن ها در کتب دیگر پیامبران الهی از جمله حضرت محمد (ص) و تواتر موجود در نقل آن ها، دل هایشان روشن شود و بر ایمان شان افزوده گردد.
با این وجود، یکی از ادعاهای پیروان فرقه بهائیت در ارتباط با معجزه این است که، معجزه ای در کار نیست. در این معنا، تمامی معجزاتی که در آیات قرآن و کتب انبیای پیشین ذکر می گردد، معنایی باطنی دارد. به دیگر سخن، در این نگاه، خداوند متعال به دنبال این نیست که مردم به ظاهر این معجزات ایمان آورند، بلکه با نقل آن ها در پی آن است که باطن این آیات را بپذیرند و بر ایمان خود بی افزایند.
نقد شبهه دوم: معجزه ای در کار نیست؛ معنای باطنی آیات مد نظر است.
بر اساس این ادعا، عباس افندی، فرزند حسینعلی نوری و ملقب به «عبدالبهاء» معتقد است که اگر در آیات قرآن مجید از زنده شدن مردگان به دست حضرت عیسی (ع) سخن به میان می آید، منظور از آن این است که مردم به دست ایشان مؤمن می شدند و در نتیجه به حیات ابدی می رسیدند.
یا اگر به استناد این آیات، کوری بینا می شود، این گزاره به این معناست که فردی با ایمان آوردن به پیامبر خدا، بصیرت می یابد. از این رو، می نویسد:
“در کتب مقدسه ذکر احيای امواتست مقصد اينست که بحيات ابدیه موفق شدند و يا آن که کور بود، بينا شد. مقصد از اين بينایی، بصيرت حقیقیه است. و يا آن که کر بود، شنوا شد. مقصد آن که گوش روحانی يافت و بسمع ملکوتی موفق گشت. و اين بنص انجيل ثابت شده که حضرت مسيح می فرمايد که اين ها مثل آنانند که اشعيا گفته اين ها چشم دارند، اما نبينند. گوش دارند لکن نشنوند و من آن ها را شفا دهم . و مقصد اين نيست که مظاهر ظهور عاجز از اجرای معجزاتند زيرا قادر هستند، لکن نزدشان بصيرت باطنی و گوش روحانی و حيات ابدی مقبول و مهم است .پس در هر جایی از کتب مقدسه که مذکور است کور بود، بينا شد، مقصد اينست که کور باطن بود به بصيرت روحانی فائز شد و يا جاهل بود عالم شد و يا غافل بود هشيار گشت و يا ناسوتی بود ملکوتی“. (1)
در این عبارات، عبدالبهاء با استناد به سخنی از حضرت عیسی (ع) در انجیل، معنای تمامی معجزات الهی که از طریق آن حضرت در چشمان مردم نقش می بست را معنایی باطنی می داند. حال آن که نظر به این که حسینعلی نوری، بنیان گذار فرقه بهائیت، تورات و انجیل کنونی را همچون قرآن کریم، بدون تحریف می داند، برخی از آیات انجیل در ادامه در این رابطه بیان می شود.
در انجیل متی، باب 9، آیه 2 الی 3 می آید:
“ناگاه مفلوجی را بر بستر خوابانیده، نزد وی آوردند. چون عیسی ایمان ایشان را دید، مفلوج را گفت: «ای فرزند، خاطر جمع دار که گناهانت آمرزیده شد». آن گاه بعضی از کاتبان با خود گفتند: «این شخص کفر می گوید». عیسی خیالات ایشان را درک نمود، گفت: «از بهر چه خیالات فاسد به خاطر خود راه می دهید؟ زیرا کدام سهل تر است، گفتن این که گناهان تو آمرزیده شد یا گفتن آن که برخاسته، بخرام؟… آن گاه مفلوج را گفت: «برخیز و بستر خود را برداشته، به خانه خود روانه شو». در حال برخاست، به خانه خود رفت“.
در این آیات، به وضوح هم به مسئله آمرزش گناهان فرد افلیج اشاره می شود و هم شفای وی. بر این اساس، این ادعا که منظور از شفای افلیج، تنها آمرزش گناهان وی می باشد، کاملاً بی معنا و بی پایه است.
یا در انجیل متی، باب 9، آیات 27 الی 31 می آید:
“و چون عیسی از آن مکان می رفت، دو کور فریادکنان در عقب او افتاده، گفتند: «پسر داوود، بر ما ترحم کن». …در ساعت چشمان ایشان را لمس کرد… در حال، چشمانشان باز شد…”.
از این آیات و آیات بسیار دیگر در تورات، انجیل و قرآن مجید به روشنی آشکار می شود که بر خلاف تصور پیروان باب و بهاء، منظور از معجزه ای که در ارتباط با پیامبران الهی بیان می شود، دقیقاً ظاهر همین خرق عادتی است که بهائیان، ارزش و اهمیت آن را زیر سؤال می برند.
ادامه دارد…
موضوعات مرتبط:
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش چهارم)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش پنچم)
بهائیت و تغییر مفهوم رجعت (بخش اول)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش هفتم)
باب و بهاء، پیامبران بی معجزه (بخش هشتم)
پی نوشت ها:
1) افندی، عباس، مفاوضات، ص 69.
منابع:
- کبیری سامانی، س.، ملک زاده، ع. (1391)، رجعت از دیدگاه شیعه و فرقه ضاله بهائیت، معرفت، سال بیست و یکم،شماره یکصد و هفتاد و هشتم، ص 109-124
- جزوه رفع شبهات (1388) شمسی، ویرایش دوم
- منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
- کریمی، م. (1385)، معجزات و کرامات پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله)، شماره یکصد و هشتم
- پرچم، ا. (1389)، بررسی و مطالعه گفتمان های تورات و انجیل و قرآن در معجزه پیامبران، الهیات تطبیقی علمی پژوهشی، سال اول، شماره اول، ص 21-36
