بازدیدها: 3

 

 

 

بهائیت و مفهوم آتش در قیامت

 

علی محمد شیرازی (1) و به تبع آن میرزا حسینعلی نوری (2) برداشتی جدید از آیات قرآن در رابطه با قیامت ارائه می دهند. در این تعریف، قیامت واقعه ای مربوط به آخرالزمان نیست، بلکه امری است که در هر دین الهی رخ می دهد. به دیگر سخن، هر دین الهی برای خود قیامتی دارد. بر این اساس، قیامت هر دین، زمان نسخ آن و ظهور دینی جدید است. اما در این میان، وجود برخی مفاهیم در آیات قرآن سبب می شود تا این ادعای رهبران بهائیت به کلی نقض گردد. از جمله این مفاهیم می توان به مفهوم «آتش» در قرآن اشاره نمود.

 

 

برداشت بهائیت از مفهوم آتش

 

در نگاه علی محمد شیرازی، قیامت یعنی ظهور مصلحی جدید و نسخ دین قبلی. از این رو می نویسد:

“مراد از یوم قیامت، یوم ظهور شجره حقیقت است و مشاهده نمی شود که احدی از شیعه، یوم قیامت را فهمیده باشد. بلکه همه موهوماً امری را توهم نموده که عندالله حقیقت ندارد و آن چه عندالله و منه، عرف اهل حقیقت مقصود از یوم قیامت است، این است که وقت ظهور شجره حقیقت در هر زمان به هر اسم الی حین غروب آن یوم قیامت است. مثلاً از یوم بعثت عیسی تا یوم عروج آن، قیامت موسی بوده که ظهورالله در آن زمان ظاهر بود به ظهور آن حقیقت که جزا داد هر کس که مؤمن به موسی بود. …و از حین ظهور شجره بیان (علی محمد باب)، الی ما یغرب قیامت رسول الله هست که در قرآن خداوند وعده فرموده بود که اول آن بعد از دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاول سنه 1260 اول یوم قیامت قرآن بود“. (1)

 

بنابراین، در تعریف بهائیان از قیامت، دیگر خبری از حوادثی از قبیل زنده شدن مردگان و یا نابودی نظام آفرینش نیست، بلکه معنایی جدید از تمامی این آیات برداشت می شود. به بیانی دیگر، از آن جا که منظور از قیامت در نگاه بزرگان فرقه بهائیت، ظهور دینی جدید است، دیگر جایی برای حوادثی که در آیات شریفه قرآن کریم در این رابطه می آید باقی نمی ماند، چرا که در غیر اینصورت سؤال می شود، در زمان پیدایش کدام دین الهی، این حوادث به وقوع پیوست؟

در نتیجه این امر، رهبران فرقه بهائیت که خود را در مواجهه با آیات قرآن پیرامون حوادث روز قیامت می دیدند، تلاش نمودند تا علاوه بر ارائه تعریفی جدید از مفهوم قیامت، مفاهیم مرتبط با این انگاره در قرآن را نیز تغییر دهند. از این روست که حسینعلی نوری می گوید:

“و در جميع کتب و الواح و صحائف، مردمی که از جام های لطيف معارف نچشيده‏ اند و به فيض روح القدس، وقت قلوب ايشان فائز نشده، بر آن ها حکم موت و نار و عدم بصر و قلب و سمع شده. …  هرگز در هيچ عهد و عصر، جز حيات و بعث و حشر حقيقی مقصود انبياء و اولياء نبوده و نيست. و اگر قدری تعقل شود، در همين بيان آن حضرت، کشف جميع امور می شود که مقصود از لحد و قبر و صراط و جنّت و نار چه بود. و ليکن چه چاره که جميع ناس در لحد نفس محجوب و در قبر هوی مدفون  اند“. (4)

 

از این رو، بهائیان در تعریف واژه «نار» در قرآن کریم این گونه می نویسند:

“حضرت محمد [ص] موقعیت قبل از ایمان مؤمنین را بدین گونه برایشان شرح می دهند:

«وَكُنْتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ». یعنی در وقت کفر، شما در کنار گودالی از آتش بودید، او شما را از آن بیرون کشید. اینچنین خداوند به وضوح به شما  نشانه هایش را نشان می دهد تا شاید شما از هدایت شدگان باشید“. (5)

 

بنابراین، پیروان فرقه بهائیت با استناد به آیه 103 سوره آل عمران، منظور از آتش را نه همین آتش سوزان، بلکه کافر شدن نسبت به دین الهی معنا می کنند. در حقیقت با این تعریف به دنبال این هستند که ادعا کنند، سوختن کفار و گنهکاران در آتش جهنم، نه به معنای سوختن حقیقی آن ها بلکه اصطلاحی استعاری برای نشان دادن کفر آنان نسبت به پیامبران الهی، از جمله علی محمد شیرازی و حسینعلی نوری است.

به دیگر سخن، بهائیان، به این دلیل تعریفی جدید از واژه آتش ارائه می دهند که قیامت را واقعه ای کاملاً دنیوی معرفی می کنند. در تعریف آن ها خبری از معاد در نتیجه این واقعه نیست. بر این اساس، از آن ها سؤال می شود، اگر حقیقتاً معنای قیامت، قیام دینی جدید است، بنابراین، منظور از سوختن کفار در آتش جهنم، پس از وقوع قیامت چیست؟ در حقیقت، آن ها با این تعریف جدید، در صدد هستند تا مسئله معاد را نیز امری استعاری معرفی کرده و در نتیجه، وقوع آن را معنوی و نه حقیقی بدانند.

 

ادامه دارد…

 

موضوعات مرتبط:

بهائیت و مفهوم آتش در قیامت (بخش دوم)

بهائیت و مفهوم زمین در قیامت

ارباب جمشید جمشیدیان زرتشتی و انقلاب مشروطه (بخش اول)

بهائیت، عامل ایجاد درگیری میان زرتشتیان دوره قاجار (بخش اول)

 

پی نوشت ها:

1) علی محمد شیرازی ملقب به «باب» بنیان گذار فرقه بابیت است.

2) میرزا حسینعلی نوری، ملقب به «بهاء»، از شاگردان علی محمد شیرازی و پایه گذار فرقه بهائیت است. نوری، پس از مرگ علی محمد باب، خود را جانشین وی نامید و فرقه بهائیت را بنیان گذاشت.

3) شیرازی، علی محمد، بیان، باب سابع و از واحد ثانی.

4) نوری، حسینعلی، ایقان، ص 74-79.

5) جزوه رفع شبهات، سال 1388، ویرایش دوم، ص 59.

 

منابع:

• جزوه رفع شبهات (1388) شمسی، ویرایش دوم

 

نویسنده: زهرا کامکار