بازدیدها: 17
خواستگاه جریان احمد بصری
جریان احمد بصری در دهه اخیر، در عراق ظهور و بروز پیدا کرده است.
این جریان در واقع یک جنبش سیاسی است که اهداف زیر را دنبال می کند:
تخریب جایگاه علماء و ناکارآمد جلوه دادن علوم دینی حوزه‌های علمیه
تبدیل نیابت عامه فقیه به نیابت خاصّه خود و جدا کردن مردم را از فقهاء و زمینه سازی برای فروپاشی حوزه‌های علمیه
بنابر این خواستگاه اولیه جریان احمد بصری، حوزه علمیه است تا قدرت معنوی شیعه کاسته شود.
پازل تکفیر در اسلام، با تشکیل داعش در اهل سنت و تشکیل جریان مدعی یمانی در شیعه، تکمیل می شود.
چالش جریان احمد بصری در اسلام
این جریان دارای نقشه راه و سناریویی از پیش تعیین شده است که آن را از دعوت‌ها و تفکرات انحرافی پیشین متمایز ساخته و در ردیف جریان‌هایی همچون فرقه ضاله بهائیت و تصوف فرقه‌ای قرار داده است. دو مورد از چالش های این جریان در اسلام عبارتند از:
الف. هدف قرار دادن مسائل ضروری و مسلّم در مذهب تشیع
در اغلب دعوت های انحرافی پیشین، ادعاهایی مطرح می شد تا به واسطه آن مقام صاحبان دعوت را بزرگ جلوه داده و به اهداف و اغراض مادی خود دست یابند.
حال آنکه دعوت انحرافی احمد بصری، مسلّمات و ضروریات مذهب حقّه تشیّع را مورد هدف قرار داده و در صدد تغییر و انحراف آنها بر آمده است.
در این خصوص می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- ایجاد انحراف در عدد ائمه معصومین(علیهم السلام)
- تغییر مفهوم و دایره عصمت
- مصادره مهدویت و قائمیت
- ادعای شارعیّت
ب. تکفیر مخالفان جریان احمد بصری
جریان احمد بصری دارای بینش تکفیری درباره تمامی مسلمانانی است که این دعوت انحرافی را نپذیرفته و یا با آن مخالفت کرده‌اند. ریشه این تکفیر در “حدیث گرایی افراطی” است که در روایات با “تبعیت از هوای نفس” هم ردیف است.
احمد الحسن می گوید: کسی که با یکی از مهدیین یا با شیعیان مهدیین مخالفت داشته باشد، ناصبی بوده و نجس است.(1)
علاوه بر آن مال مخالفین خود را نیز محترم ندانسته و در مواردی تصاحب اموال آنان را جایز دانسته است. احمد الحسن درباره مخالفین خود می گوید: اینان دشمنان ائمه و مهدیین هستند و مال آنان احترامی ندارد. تا میزانی که توانستی از مال او بردار و این کار برای تو جایز است.(2)
- شرایع الاسلام،جزء اول،ص 35
- الجواب المنیر،جلد4،ص 346
منبع:
کتاب درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن بصری، علی محمّدی هوشیار، انتشارات تولی، قم، 1396ش، ص29-33
