بازدیدها: 11
معاد و قیامت در بهائیت
پیروان فرقه بهائیت بر این باورند که یکی از اشکالاتی که می توان بر عقیده مسلمانان مبنی بر پذیرش ظاهر آیات مربوط به قیامت و معاد وارد دانست، این است که این وقایع، به اندازه ای دهشتناک است که ممکن نیست شخصی با آن مواجه گردد، اما متحول نشود و ایمان نیاورد.
4- شبهه ششم: ایمان نیاوردن کفار با مشاهده قیامت، محال است.
خداوند در قرآن در رابطه با حوادث روز قیامت می فرمایند:
“وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ“. (قارعه، آیه 5)
“و کوهها همچون پشم زده شده متلاشی گردد“.
” يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ. وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ. وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا“. (معارج، آیات 8-10)
“روزی که آسمان چون فلز گداخته شود. و کوهها مانند پشم زده متلاشی گردند. و هیچ کس از خویش خود جویا نشود”.
از این رو، پیروان فرقه بهائیت ادعا می کنند، با وجود چنین نشانه ها و حوادثی، ممکن نیست دیگر کسی ایمان نیاورد. در این نگاه اگر بپذیریم که حقیقتاً ظاهر این آیات در ارتباط با معاد و قیامت، منظور خدا می باشد، در قیامت، همه توبه می کنند و دیگر گناهکاری وجود ندارد. حال آن که بر اساس آیات متعدد قرآن در رابطه با بهشت و جهنم، بسیاری از مردم، گناهکار محشور می شوند و به همین دلیل، جهنم پر است از انسان:
“وَلَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَٰكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ“. (سجده، آیه 13)
“و اگر ما میخواستیم، هر نفسی را به کمال هدایتش (به جبر و الزام) می رسانیدیم و لیکن وعده حقّ و حتمی من است که دوزخ را البته از همه (کافران) جنّ و انس پر سازم“.
از این رو، بزرگان فرقه بهائیت ادعا می کنند که برای رفع این تضاد ظاهری، باید برداشت خود را از آیات قرآن در رابطه با معاد و قیامت تغییر دهیم. بنابراین در نظر آنان، منظور از قیامت، دیگر زمانی مشخص نیست که در آن وقایعی همچون گداخته شدن کوه ها واقع می شود، بلکه قیامت یعنی زمان قیام پیامبری جدید و نسخ شریعت قبلی. بر این اساس، ظهور شریعت، امری دائمی است و در نتیجه، شریعت دین اسلام نیز همچون ادیان پیشین با ظهور فرقه های بابیت و بهائیت پایان پذیرفت که به منزله قیامت این دین می باشد.
نقد شبهه ششم
ایراد اصلی که به این شبهه وارد می باشد این است که بر خلاف تصور بزرگان فرقه بهائیت، زمان برپایی قیامت و معاد، هنگام ایمان آوردن نیست و بر اساس قرآن کریم، توبه افراد در این زمان قابل قبول نیست.
“وَلَوْ تَرَىٰ إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاكِسُو رُءُوسِهِمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ“. (سجده، آیه 12)
“و اگر تو حال بدکاران را (در قیامت) ببینی که چگونه در حضور خدای خود سر به زیر و ذلیلند، گویند: پروردگارا، اینک (عذاب تو را) به چشم دیدیم و (سخن رسولانت را) به گوش گرفتیم، پس ما را (به دنیا) باز گردان تا صالح و نیکوکار شویم که اکنون (وعده تو را) به چشم یقین مشاهده کردیم“.
“وَهُمْ يَصْطَرِخُونَ فِيهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ أَوَلَمْ نُعَمِّرْكُمْ مَا يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَنْ تَذَكَّرَ وَجَاءَكُمُ النَّذِيرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ نَصِيرٍ“. (فاطر، آیه 37)
“و آن کفار در آتش دوزخ فریاد و ناله کنند که ای پروردگار، ما را (از این عذاب) بیرون آور تا بر خلاف گذشته به اعمال نیک بپردازیم. (خطاب شود) آیا شما را به اندازه ای عمر ندادیم که هر که اهل تذکر و پند شنیدن است در این مدت متذکر شود؟ و آیا بیم دهندگان بر شما نیامدند؟ پس عذاب دوزخ را بچشید که ستمکاران را هیچ یار و نجات دهنده ای نخواهد بود“.
“هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا تَأْوِيلَهُ يَوْمَ يَأْتِي تَأْوِيلُهُ يَقُولُ الَّذِينَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ قَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ فَهَلْ لَنَا مِنْ شُفَعَاءَ فَيَشْفَعُوا لَنَا أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ“. (اعراف، آیه 53)
“آیا جز این انتظار دارند که تأویل آن (آیات هنگام مرگ یا ظهور قیامت) به آنان برسد؟ آن روز که تأویل آن فرا رسد کسانی که آن را پیش از این فراموش کرده بودند خواهند گفت: همانا رسولان پروردگارمان حق را برای ما آوردند. آیا کسی به شفاعت ما بر خواهد خاست یا بار دیگر به دنیا باز می گردیم تا غیر از این اعمال زشت به اعمال صالحی بپردازیم؟ راستی که آن کافران خود را در زیان سخت افکنده اند و آن چه به دروغ می بافتند همه نابود شده و از دستشان رفته است“.
بنابراین، توجه به این نکته ضروری است که اساساً قیامت زمان ایمان آوردن یا کفر ورزیدن نیست، بلکه هنگام حساب و کتاب است. به بیانی روشن تر، در این روز، هر کس متناسب با اعمالی که از پیش فرستاده، مورد مؤاخذه قرار می گیرد یا از نعمات الهی بهره مند می گردد.
ادامه دارد…
موضوعات مرتبط:
معاد و قیامت در بهائیت (بخش اول)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش دوم)
بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش اول)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش سوم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش چهارم)
بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش دوم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش پنجم)
بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش سوم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش ششم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش هفتم)
برداشت بهائیت از مفهوم مرگ و زندگی در ارتباط با آیات قیامت (بخش اول)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش هشتم)
معاد و قیامت در بهائیت (بخش دهم)
منابع:
- منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
- فلاحتی، ح. (1389)، تحلیل عقاید شیخیه در بسترسازی بابیت و بهائیت، سال اول، شماره دوم، ص 159-178
- غفاری هشجین، ز.، کشاورز شکری، ع.، اکار، ح. (1390)، چرایی فرقه بودن بهائیت، معرفت ادیان، سال دوم، شماره دوم، ص 43-64
- رهنمایی، ح. (1393)، نقدی بر مهم ترین مستمسکات بهاییان در ایراد شبهات کلامی درباره ختم نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، سال پنجم، شماره دوم، پیاپی 13، ص 49-66
