بازدیدها: 4

 

معاد و قیامت در بهائیت

 

معاد و قیامت در بهائیت، معنایی بسیار متفاوت از آن چه دارد که اسلام ترسیم می کند. اما با توجه به این که آیات روایات مورد استناد در اسلام و فرقه بهائیت، یکی است، علت این اختلاف برداشت در کجاست؟ در این بخش از نوشتار پیش رو و بخش های بعدی تلاش می شود تا این پرسش مورد بررسی قرار گیرد.

 

 

دلایل ارائه مفهومی متفاوت از معاد و قیامت در بهائیت

 

بزرگان فرقه بهائیت بر این باورند که وجود پاره ای اشکالات و ابهامات در برخی از آیات و روایات اسلامی، موجب می شود تا آن ها چنین تعاریفی در رابطه با معاد و قیامت ارائه نمایند.

 

 

1- شبهه اول: ابهام در کلیات موضوع قیامت و معاد

 

خداوند در قرآن در رابطه با قیامت و معاد می فرمایند:

“يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ۚ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ“. (اعراف، آیه 187)

“(ای رسول ما) از تو احوال و ساعت قیامت را سؤال خواهند کرد که چه وقت فراخواهد رسید؟ پاسخ ده که علم آن منحصراً نزد رب و خدای من است. کسی به جز او آن را به هنگامش آشکار نکند. (شأن) آن ساعت در آسمان ها و زمین بسی سنگین و عظیم است. نیاید شما را مگر ناگهانی. از تو می ‌پرسند گویی تو کاملا بدان آگاهی. بگو: علم آن ساعت محققاً نزد خداست، لیکن اکثر مردم آگاه نیستند“.

 

در نتیجه این آیه، بهائیان معتقدند که کلیات موضوع قیامت برای مردم مبهم است و علم قیامت و معاد در نزد خداست؛ هیچ کس جز او قادر نیست تا درباره آن توضیحی ارائه دهد. از این رو نتیجه می گیرند توضیحی که علی محمد شیرازی (باب) و به تبع آن حسینعلی نوری (بهاء) در این رابطه بیان می کنند، در تعارض با آیات قرآن نیست. دلیل این امر نیز آن است که اساساً بر اساس این آیه، مسئله قیامت و معاد، امری مبهم است. بنابراین، مخالفان تعاریف بهائیان نمی توانند به آن ایرادی وارد نمایند، چرا که ممکن است این مخالفت آن ها به دلیل ابهام موجود در موضوع باشد و در نتیجه در متهم نمودن پیروان فرقه بهائیت به خطا بروند.

 

 

نقد شبهه اول

 

در پاسخ به شبهه اول باید گفت، این آیه شریفه در رابطه با «ساعت و زمان» وقوع قیامت صحبت می کند. حال آن که بهائیان، آیه را در رابطه با «معنای» تصور می کنند. در حقیقت، در آیه 187 سوره اعراف، خداوند زمان وقوع قیامت را تنها در نزد خدا اعلام می کند نه خود معنای قیامت را. از این رو می فرماید:

“(ای رسول ما) از تو احوال و ساعت قیامت را سؤال خواهند کرد که چه وقت فراخواهد رسید“.

 

شاهدی دیگر بر این امر آن است که خداوند متعال در آیات متعدد از قرآن مجید به توصیف کیفیت روز قیامت می پردازد. به عنوان مثال می فرمایند:

” يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ. وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ. وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا“. (معارج، آیات 8-10)

“روزی که آسمان چون فلز گداخته شود. و کوهها مانند پشم زده متلاشی گردند. و هیچ کس از خویش خود جویا نشود“.

 

همچنین در آیه 33 سوره لقمان در رابطه با تنهایی افراد در قیامت می فرمایند:

“يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ وَاخْشَوْا يَوْمًا لَا يَجْزِي وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَنْ وَالِدِهِ شَيْئًا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَلَا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ“.

“ای مردم، از خدا بترسید و بیندیشید از آن روزی که نه هیچ پدری ذره ‌ای به کار فرزند آید و نه هیچ فرزندی ذره ‌ای به کار پدر آید. البته وعده خدا حق و حتمی است. پس زنهار شما را زندگانی دنیا فریب ندهد و شیطان فریبنده شما را از (عقاب) خدا (به عفو و کرمش) سخت مغرور نگرداند“.

 

در جایی دیگر از قرآن کریم، در رابطه با چگونگی محشور شدن گناهکاران در روز قیامت می آید:

“يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقًا“. (طه، آیه 102)

“روزی که در صور دمیده شود و (در آن روز) بدکاران را کبود چشم محشور کنیم“.

 

بنابراین، نظر به آیاتی که ذکر شد، پر واضح است که این شبهه بهائیت در رابطه با روز قیامت و کیفیت این روز نمی باشد. بنابراین، نه تنها ایرادی در این زمینه به آیات قرآن وارد نیست، بلکه در مقابل، گویای اشتباه فاحش بزرگان بهائیت می باشد.

 

ادامه دارد…

 

موضوعات مرتبط:

معاد و قیامت در بهائیت (بخش اول)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش دوم)

بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش اول)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش سوم)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش پنجم)

بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش دوم)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش ششم)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش هفتم)

بهائیت و ادعای لزوم زمان مند بودن دین (بخش سوم)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش هشتم)

برداشت بهائیت از مفهوم مرگ و زندگی در ارتباط با آیات قیامت (بخش اول)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش نهم)

معاد و قیامت در بهائیت (بخش دهم)

 

منابع:

• منطقی، ا. (1387)، بهائی گری؛ اصول و مبانی اعتقادی، معرفت، شماره یکصد و سی و سوم
• فلاحتی، ح. (1389)، تحلیل عقاید شیخیه در بسترسازی بابیت و بهائیت، سال اول، شماره دوم، ص 159-178
• غفاری هشجین، ز.، کشاورز شکری، ع.، اکار، ح. (1390)، چرایی فرقه بودن بهائیت، معرفت ادیان، سال دوم، شماره دوم، ص 43-64
• رهنمایی، ح. (1393)، نقدی بر مهم ترین مستمسکات بهاییان در ایراد شبهات کلامی درباره ختم نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، سال پنجم، شماره دوم، پیاپی 13، ص 49-66

 

نویسنده: زهرا کامکار